Colombia! Hier verheugden we ons in 2020 al op en nu zijn we er dan eindelijk! We weten dat niet iedereen even enthousiast is. Onze overheid ook niet en op de kaart staan vele gebieden in oranje en rood aangegeven waar reizen sterk wordt ontraden in verband met de veiligheid. Een gewaarschuwd mens dus, maar we hebben er nog steeds erg veel zin in. Ook voor dit land hebben we ruim de tijd, bijna drie maanden.

Het is half oktober 2024 en we genieten erg van het appartement in de upperclass ambassadewijk in Quito. Het verblijf verlengen is niet mogelijk en dus zit er niets anders op dan vertrekken. Met lichte tegenzin verlaten we de luxe wetende dat die 'tegenzin' meestal in de eerste kilometers direct verdwijnt. We starten met het laatste deel van onze tocht door Ecuador. Vanaf Quito zullen we naar verwachting nog zo'n twee weken door het noorden van het land fietsen. Op het 'programma' staan nog een paar vulkanen, de evenaar-oversteek, een vallei, off-road secties, een nationaal park vol met frailejones en natuurlijk een hoop geklim.

Halverwege onze reis door Ecuador fietsen we rond in het midden van het land, een gebied met veel vulkanen. Waar we in Peru vaak aaneengeschakelde hoge bergketens zagen, steken hier een paar hele grote jongens met hun, in dit tropisch gebied, besneeuwde koppen ver boven de rest uit en trekken daardoor de aandacht. Wij slingeren om ze heen en tussen ze door op de weg van het toeristische Baños naar hoofdstad Quito.

We hebben een mooi plan uitgewerkt voor de komende weken. In het kort: we gaan zigzaggend een keer of vier de Andes over en bezoeken zo twee keer de territorios Amazónicos, ten oosten van de bergketen. Uiteindelijk hopen we dan na een week of drie uit te komen in de toeristische hotspot: Baños. Nu zijn we best goed in plannen en plannen maken, maar misschien nog beter in plannen bijstellen of helemaal omgooien. Ondanks een gedegen voorbereiding in Cuenca zitten we nog wel met vragen: zijn de doorkruisingen van de Andes te fietsen of is het (daar ook) te steil? En, is het bovenin de Andes te koud en is het beneden in de Amazone regio te warm en te nat? Hoeveel last krijgen we van muggen in las Amazonas? Want, zoals we altijd zeggen: zo nu en dan afzien is prima, maar het moet over het algemeen wel leuk blijven. We gaan het meemaken, dus... Vamos!

Ecuador is een van de kleinere landen van Zuid-Amerika, maar toch nog zeven keer groter dan Nederland (met evenveel inwoners). We schatten in dat het mogelijk is in drie weken de grens met Colombia te bereiken, maar we nemen de tijd, want die hebben we! Als we willen kunnen we maximaal gebruik maken van de looptijd van ons visum: 90 dagen. Dus, veel omwegen maken over 'roads less traveled' en lekker genieten van de natuur, de verschillende steden en vooral: geen haast! 

Deze vijfde en laatste blog over onze fietsroute door Peru beschrijft de tocht door het kustgebied in het uiterste noordwesten. In de vorige blog hebben we stilgestaan bij de beweegredenen om dit -qua fietsbeleving- kale en vrij saaie gebied van Peru te doorkruisen. Hoofdreden: even uit de bergen, even wat anders. En het klopt: het gebied is kaal en vlak en de dagelijkse etappes zijn over het algemeen saai. Toch genieten we van de warmte, de wind in de rug en de 'campings'. De route door het kustgebied rijgt daarnaast een aantal grote steden aaneen, zoals Trujillo, Chiclayo, Piura, Talara en Tumbes die over voorzieningen beschikken, die we in de afgelopen twee maanden nog niet in Peru zijn tegengekomen, zoals mega-supermarkten met bijvoorbeeld fatsoenlijke brood, groente en fruit. En tussen die steden liggen dan weer kleinere en iets grotere dorpen met een surf vibe en bijbehorende relaxiation, waar wij van houden.

Na de Peru Great Divide moeten wij (en onze fietsen) even bijkomen in Huaraz. Na twee dagen vervolgen we onze tocht richting Ecuador. De grote vraag die ons de eerste dagen bezig houdt is: blijven we in het Andesgebergte of gaan we naar de kust. De kust belooft kaal, saai en druk te zijn, maar ook vlak en met de wind in de rug. In de bergen blijven is ongetwijfeld mooier, maar staat ook garant voor dagelijks iets van 1500 moeilijke hoogtemeters. Vooral Harry heeft na zes maanden 'hoogtestage' in de Andes, even behoefte aan iets compleet anders, om zo weer hernieuwde motivatie te krijgen om opnieuw de Andes in Ecuador en Colombia op te zoeken. En dus dalen via de onvergetelijke Cañón del Pato, naar de kust van noord Peru.

Deze blog beschrijft ons avontuur op de Peru Great Divide (PGD). Dit is een van de meest zware, maar ook meest mooie langeafstandsfietsroutes ter wereld. De route volgt de waterscheiding over de hoogste toppen van de Peruaanse Andes: naar het oosten vloeit het water via het Amazonegebied naar de Atlantische Oceaan, naar het westen naar de Grote Oceaan/Pacific. Ons deel van de route is bijna 900 kilometer lang, is voor ruim 90% onverhard en brengt ons iets van vijftien maal over een top van >4500 meter hoogte. De meeste fietsers volgen de route van noord naar zuid, tevens de meest gebruikte richting als je door (Noord-, Midden- en) Zuid-Amerika fietst. Wij volgen de route noordwaarts, van Huancavelica tot aan Huaraz; dit is het grootste-, mooiste- en meest gefietste deel van de totale Divide. Het leuke is dat je zo meer kans loopt om mede-avonturiers op de fiets tegen te komen.

Deze blog beschrijft het tweede deel van onze Peru-route die bestempeld kan worden als de route naar het (ons) beginpunt van de Peru Great Divide: Huancavelica. Maar met deze typering doen we deze route ernstig tekort. Ten eerste: we moeten het nog maar bezien voor wat betreft die Divide: zijn wij wel sterk genoeg en niet te zwaar bepakt om die te fietsen? Maar de tweede reden is belangrijker: wat is de route tussen Abancay en Huancavelica geweldig mooi enne... al geweldig zwaar! Bijna elke dag bedwingen we een pas op >4000 meter hoogte. De beklimmingen in het Peruaanse Andesgebergte zijn veel langer dan die bijvoorbeeld in de Alpen. Korter dan 30 kilometer komt niet of nauwelijks voor. Tijdens die lange (vooral ook in tijd) klimpartijen en natuurlijk boven aan de top, worden we getrakteerd op adembenemende uitzichten: diep ingesneden dalen en canyons, machtige met sneeuw bedekte 5000- en 6000-plussers om ons heen. Tenslotte wordt de route ook gekenmerkt door het feit dat we veel kilometers en hoogtemeters maken, maar hemelsbreed vrij weinig opschieten. Hoe gaan we in dit geweldige land ooit op tijd (binnen 90 dagen) de grens met Ecuador halen? Nou, dat zien we later wel; nu genieten!

Eindelijk is het dan zover: we fietsen Peru binnen. Hoezo eindelijk? Nou, volgens ‘planning’ (welke planning?) zijn we bijna twee maanden later. Een verstuikte enkel (Roelie), hardnekkige diarree door parasieten en bacteriën (Harry) en een keelontsteking (Roelie), hebben ons op het einde in Bolivia opgehouden. Het einde aan het 90 dagen visum is in zicht als we de grens overfietsen en de Peruaanse vlag zien wapperen. In deze blog fietsen we van Tilali naar Abancay. Huh, wat, waar? Grofweg naar en voorbij Cusco en om precies te zijn voegen we onderstaande kaartje toe (zoom in of zoom uit, voor respectievelijk meer detail of meer overzicht).

Van Uyuni naar La Paz is over geasfalteerde hoofdwegen ongeveer 540 kilometer, oftewel een week fietsen. Dat doe je als je haast hebt en/of van recht-toe-recht-aan houdt, want de route is saai en mogelijk druk met vracht- en busverkeer. Wij hebben geen haast en houden niet van lange rechte stukken en niet van druk verkeer. Daarom hebben we twee flinke omwegen in de gedachten, ene ver naar links van de hoofdweg en daarna ene naar rechts. De eerste laten we na nadere bestudering varen. Aan de tweede omweg, even weg van de antiplano (hoogvlakte) naar een ander, groener Bolivia, houden we vast. Tussendoor zit nog een dag dat we van de Boliviaanse overheid niet mogen fietsen. Huh, hoe dan?

Bolivia wordt het 46e land dat we met de fiets zullen doorkruisen. Harry is er nog nooit geweest, Roelie wel, in 2006, reizend zoals alle backpackers hier: met de bus. Ze herinnert zich de veel te lange nachtritten tussen de toeristische hoogtepunten, de kou, de problemen met de hoogte, de niet zo smaakvolle keuken, maar vooral ook de bizarre schoonheid van het land. We verheugen ons om een nieuw land in te fietsen, ook al weten we dat het regenseizoen nog niet voorbij is. Door de vele regen van de afgelopen weken zijn de onverharde wegen slecht en de immense zoutvlakte Salar de Uyuni is nu niet met de fiets over te steken. 

Het is eind november en het winterweer bereikt ook zuidoost Europa. In Bulgarije en Albanië ontstaan problemen door hevige sneeuwval. Die landen grenzen aan 'ons' Griekenland en ook hier zien we dat we na maanden afscheid moeten nemen van het heerlijke zomerweer. De temperatuur zal kelderen en het weer wordt minder aangenaam en onbestendig. Overal in Griekenland? Nou, op Kreta -het zuidelijkste en grootste Griekse eiland- lijkt het nog best mee te vallen. Laat daar ook nog een aantal campings het hele jaar geopend zijn en de keuze is gemaakt: we pakken de boot naar Kreta en gaan daar nog twee weken rondfietsen: een mooi (hopelijk ook qua weer) slotstuk van onze fietstour van dik vier maanden door Oost en Zuidoost Europa. 

Deel 2 van onze Griekse blog beschrijft onze rondrit over schiereiland Peleponnesos. We zijn inmiddels geen newbie’s meer als het gaat om Griekenland en hoe het is om daar te fietsen. We weten bijvoorbeeld dat het een Griekse hobby moet zijn om afval in de fik te steken en om de omgeving van het huis schoon te spuiten, of zoals Harry het gekscherend zegt: het land van struikstokers en stoepspoelers. We verwachten echter meer van de Peloponnesos; we hebben er veel moois over gehoord en zijn reuze benieuwd. 

Griekenland gaat het 16e én laatste land zijn dat we op deze tour door Oost- en Zuidoost-Europa aandoen. Het vliegticket terug, van Athene naar Amsterdam, is namelijk geboekt. We kennen het land; we zijn er allebei wel eens op vakantie geweest en op onze wereldfietstocht zijn we er een stukje doorheen gefietst richting Turkije. Maar ja dat waren een paar eilanden en een stukje van pakweg 100 kilometer bij Alexandropoli. Nu hebben we maar liefst dik zes weken om het land echt te leren kennen, terwijl het toeristenseizoen, nu eind oktober, definitief tot zijn eind komt. Één blog maken over een periode over zes weken zou leiden tot een waar boekwerk, en aangezien we van die "achteraf-bloggers" zijn, gebaseerd op gezamenlijk geheugen, zouden we veel vergeten. Dus gaan we ons Griekenland-avontuur opknippen in delen. Lees hier het eerste deel: de westkust (tot aan Peloponnesos).

Albanië staat hoog op ons lijstje landen waar we nieuwsgierig naar zijn. Het schijnt er heel erg mooi te zijn, maar hoe zijn de mensen? Meestal proberen we een paar basiswoorden te leren, maar Albanees is erg lastig, 'hallo' is 'c'kemi', 'ja' is 'po', 'nee' is 'jo' en 'bedankt' is 'falemnderit'. Best moeilijk om te onthouden en al snel merken we dat hello, bongiorno en ciao hier ook wel begrepen worden. Als we de falemnderit proberen te gebruiken krijgen we steevast een vertederende glimlach terug. Het zal wel niet klinken, maar onze poging wordt zeer gewaardeerd. Sowieso ervaren we dat de mensen toegankelijk, open en behulpzaam zijn, al is er dus sprake van een taalbarriëre. De over het algemeen wat afhoudende en wantrouwende houding eerder op de Balkan vinden we hier niet terug: er wordt volop naar ons gezwaaid ook vanuit auto's en vrachtwagens en iedereen vraagt waar we vandaan komen. 

We zijn al vaker een inleiding begonnen met "wat weet jij van...". Nou van Montenegro weten we aanvankelijk bijna niets, behalve dat we er nooit geweest zijn. Nou daar komt verandering in! Natuurlijk doen we (een beetje) recherche. Zo weten we dat de euro feitelijk de munteenheid is. Kijk dat is makkelijk. Ook weten we dat in Montenegro op zondag alle winkels, ook de grotere supermarkten, dicht zijn. Dat is de reden dat we pas op maandag het land binnenfietsen, na nog heel even een bliksembezoekje aan Kroatië. Tenslotte weten we dat het overgrote deel van de fietsreizigers, die richting zuiden fietsen, het land nagenoeg letterlijk links laten liggen: zij steken van het zuidelijkste puntje van Kroatië, via het Montenegrijnse stadje Kotor met één overnachting direct door naar Shkoder, Albanië. Wij fietsen ook naar Shkoder, maar doen daar langer over. Met andere woorden: we laten het land niet links liggen maar slaan links af het binnenland in. Voordat we dan met een grote omweg in Albanië aankomen, zullen we ook nog door Kosovo fietsen, waar we in dit blog ook verslag van zullen doen.

Bosnië en Herzegovina! Het elfde land op onze tocht door Oost- en Zuidoost Europa. Ook dit land hebben we eerder doorkruist op onze wereldfietstocht, net als Slovenië en Kroatië. Maar net als Slovenië en Kroatië zijn we er toen een beetje linea recta doorheen gesjeesd. En net als Slovenië en Kroatië eerder op deze tocht, nemen we ons voor meer te zien en te beleven van dit land.

De vorige keer dat we hier waren was in 2018 en toen vierde Kroatië het succes van hun team op het WK voetbal: veel trots en veel vlaggen en andere uitingen. Naast die trots zagen wij destijds helaas niet veel moois -op het oude centrum van Zagreb na dan- met verlaten huizen en dorpen. Nu is ons plan om dichter bij de kust te blijven die wel eens erg toeristisch zou kunnen zijn. We zijn benieuwd!

Wordt Slovenië na Hongarije een deceptie? Hongarije is ons namelijk uitermate goed bevallen en dan kan het daarna alleen maar tegenvallen, toch? Aan de andere kant zijn we in 2018 op onze wereldfietstocht al door Slovenië gefietst en we herinneren ons best een aantal dingen, onder andere het levendige straatbeeld met open mensen in de stadjes en dorpen, maar ook de relatief dure campings die ook nog eens dun bezaaid zijn. Maar toen zijn we in minder dan drie dagen van noord naar zuid gecrost en nu willen we (grofweg, nog geen definitieve route) van noordoost naar zuidwest er beslist langer over doen. We fietsen echter niet vanuit Hongarije het land binnen; dat doen we vanuit Oostenrijk waar we ook een nacht gekampeerd hebben. 

Hongarije, het land van Budapest, Orban, Donau, goulash, Balaton, paprikasaus op Hongaarse wijze (ooit bekend bekend als zigeunersaus), etc. Wat meteen opvalt is dat de taal nogal afwijkt van Tsjechië en Slowakije. Geen dobry den meer als groet maar jona pot, en de informele groet ahoj zou szia zijn, maar dat die horen we nauwelijks en wel iets  dat klinkt als Tiësto met nog een k erachter... Moeilijke taal en kijk nou hoe ze Hongarije schrijven: Magyarország. Hongarije, opnieuw een land waar we nog nooit eerder geweest zijn. Het is altijd mooi om een land waar je een aantal veronderstellingen (of misschien beter, vooroordelen) bij hebt, in het echt te ervaren op de fiets!

Slowakije is een voor ons onbekend land.  We verwachten weinig verschillen met Tsjechië te ontdekken. Een eerste verschil is dat we de euro terug hebben als munteenheid en dat we met overgebleven Tsjechische kronen rond gaan fietsen, waarvan we elke dag zeggen dat we die vandaag gaan omwisselen, maar nog in ons bezit hebben, als we Slowakije verlaten. 

Het eerste wat je noemt, als je aan Tsjechië denkt, is Praag. Het eerste na het passeren van de grens, dat ons opvalt, zijn de fietsbordjes die niet meer wit met groene opschriften zijn maar geel met zwart. Zijn er nog andere verschillen met Duitsland? Natuurlijk, alleen al de taal, die voor ons verschuift van vaardig en begrijpelijk naar vrijwel onverstaanbaar en onleesbaar. Er zijn meer dingen die Tsjechië karakteriseren en daar komen we al fietsend achter. We fietsen door het stadje Cheb (zie route via PolarSteps) naar een fietsenmaker om de ratelende derailleur van Roelie te resetten en tegelijk ook de spaken van het nieuwe achterwiel te laten controleren, want de eerste 1000 km zitten erop en dat is het moment voor een nadere centrering. De fietsenmaker is zeer behulpzaam en gaat er meteen mee aan de slag. Wij mogen een half uurtje door de stad zwerven die nu Cheb heet maar vroeger Eger heette. Veel steden hebben een Tsjechische en Duitse naam. Op internet en onder andere onze reisapps Komoot, MapOut en GoogleMaps worden de namen door elkaar gebruikt want bij ons regelmatig tot verwarring leidt. Hoe dat zit, komen we later op terug.

Eindelijk is het zover! Het is zondag 30 juli: de dag van de Grand Depart. We noemen het zelf "hearttobeat reload". Vijf maanden voordat we op een vliegtuig stappen naar Bariloche Argentinië, gaan we lekker warm trappen en hopelijk gewicht verliezen door Europa. Het plan is om eerst naar Oost-Europa te fietsen en daarna via de Balkan af te buigen naar Zuid-Europa. Harry en Kitty, die een tijdje in ons huis zullen gaan wonen, komen de sleutels ophalen en zwaaien ons uit. Vamos!

Voor de eerste fietsdag van het nieuwe jaar, 2 januari, is regen voorspeld; vooral het binnenland gaat een flinke plens water over zich heen krijgen. We zitten vlakbij de kust (route) en hebben stiekem het idee dat we de regen voor kunnen blijven, maar daarvoor vertrekken we net iets te laat: er vallen toch al een paar druppen in Vejer de la Frontera. We dalen snel af naar de kust en zien in het noordwesten donkere regen wolken en zonnenschijn in het zuidoosten. Wij gaan naar Tarifa richting zuidoosten, dus dat zit goed en op de regenradar zien we dat Tarifa, tot de avond, 'buiten schot' blijft. Op diezelfde regenradar zien we dat Ronda de volle laag zal krijgen. Daar fietsen we later deze week over onverharde paden naartoe en we vrezen al voor modder en glijpartijen. Enfin, dat zien we dan wel, nu even dealen met deze regendag.

Harry prikt en plukt op de warme kerstavond in Córdoba met enige teleurstelling in zijn diner op een terras naast een stokoude Romeinse muur. Hij dacht voor weinig een mooie ossenhaas te hebben besteld maar dat bleek ossenstaart te zijn: een brok van bot,vet en vlees. Soepvlees in plaats van excellent vlees. We kunnen er allebei hartelijk om lachen en de teleurstelling is snel vergeten. We genieten de dag erop des te meer van een heerlijk uitgebreid ontbijt in ons hotel naast de indrukwekkende Mesquita, het mega-gebedshuis waar we gisteren hebben rondgewandeld. 

Jaaaa het is vakantie!! Maar waarom gaat de wekker dan op hetzelfde vroege (werk)tijdstip af? Ah ja we gaan naar Andalusië en gaan daar een eindje fietsen. De fietsen, de stalen adventure bikes, nemen we mee want we hopen vooral onverhard te fietsen. Het meenemen van fietsen levert altijd gedoe, spanning en wat stress op, ook nu weer. Als Roelie zich bij het fruit snijden zich een flinke jaap in haar wijsvinger toedient, hopen we nog dat het daarbij blijft en de rest van de reis op rolletjes gaat. 

Met nog een paar Deense munten op zak fietsen we de grens over Duitsland in. Net over de grens ligt een supermarkt en we vermoeden dat daar met kronen kan worden betaald. Het assortiment is nogal beperkt: drank en snoep in groot verpakkingen. Waarschijnlijk zijn drank en snoep in Denemarken substantieel duurder. Bij de kassa vinden we twee flesjes Fanta en we kunnen inderdaad met onze laatste kronen betalen. We hebben eigenlijk juist andere boodschappen nodig en zien een eindje verderop een normale supermarkt en stoppen opnieuw. Bij de in- en uitgang van de supermarkt is een aparte bakkerij met zit gelegenheid binnen en buiten en er kan koffie worden besteld. Later zullen we er achter komen dat de meeste supermarkten zo'n bakkertje hebben en dat die zijn ideaal voor een ochtendstop. 

Het klopt gewoon niet. Op het moment dat de laadklep van de veerboot opengaat mogen de fietsers als eerst van boord. Dat is al raar; we maken het meestal anders mee. We hebben dan nog niet gezien dat het achter die laadklep keihard plenst. Na het verlaten van het schip stoppen we direct onder een halve overkapping om de regenkleding te pakken en in die paar meter zijn we al praktisch doorweekt en na de stop zijn we de voorsprong op het gemotoriseerde verkeer kwijt en fietsen we in de stromende regen tussen de motoren, auto's, vrachtwagens en (natuurlijk) vooral veel campers. Waar zijn we? We zijn in Fredrikshavn, een havenstadje in het noorden van Denemarken. Fredrikshavn is de trotse eigenaar van Denemarkens mooiste strand: Palmestranden. Daar is het bij aankomst echt geen weer voor.

Sverige (Zweden) trakteert ons meteen op een prachtige weg naar het gehucht Skillingfors. Één stelling kan direct de prullenbak in. Iemand had gezegd dat in de Zweden de hellingen nooit meer dan 4% zijn zodat in de winter een auto overal kan komen. Misschien geldt het voor autosnelwegen maar daar gaan we niet op fietsen. Vanaf hier zal het vooral gravel zijn, want morgen pikken we de European Divide trail op. Zin in!

De rest van de route richting Zweden is hemelsbreed kort maar door de geologie van Noorwegen is die route niet mogelijk. Bij iedere oostwaartse zet moet ook naar noord en zuid worden gereden. Zo fietsen we nog een flink stuk door het land.

Wat weten wij eigenlijk van Noorwegen? Niet veel meer dan wat we lezen in de detectives. We verwachten daarom dat we veel ingewikkelde moordzaken op moeten lossen met breed onderzoek naar vele verdachten. Al voordat we voet aan wal zetten klopt dat beeld. We maken de overtocht naar Noorwegen in het onderhoudende gezelschap van Tejo uit Sassenheim , die al zeer geruime tijd bij de recherche werkt. In de persoon Tejo herbergt een mooie kruising tussen Zuid-Hollandse branie en Achterhoekse (waar zijn roots liggen) nuchterheid. Hij is echter niet op weg naar Noorwegen om met zijn jarenlange ervaring te assisteren in een intrigerende internationale zaak, maar hij is op fietsvakantie. Hij beperkt zijn route door Noorwegen tot 500 meter en stapt direct over naar een boot naar Denemarken. 

Vrijdagmiddag 15 juli om 14:03 is het startsein voor een nieuw avontuur: we gaan naar Scandinavië! Al in de winter, niet lang na onze fietstocht over de Canarische eilanden, hebben we een ferry geboekt van de Eemshaven naar Noorwegen. We hebben onze zinnen gezet op (een stuk van) de European Divide Trail, een lange afstand MTB-route van Lapland naar Portugal. Het is de Europese tegenhanger van de Great Divide Mountainbike Route door de USA en Canada, die we in 2017 hebben gefietst. Sinds deze winterse post-Canarische opwelling hebben we vaak gedacht: waarom fietsen we niet naar het zonnige zuiden? Hopelijk hebben we na afloop van dit avontuur van ruim 2.500 km een goed antwoord.

In dit laatste deel van onze blog over onze fietstocht op de Canarische Eilanden zijn we teruggekeerd naar Gran Canaria. Vanuit eerst het westen en later vanuit het zuiden fietsen we het binnenland en het hooggebergte in en we worden meermaals verrast hoe ongelooflijk mooi dit eiland is.

In dit tweede deel van onze blog over fietsvakanties op de Canarische Eilanden zijn we even terug op Gran Canaria. We doorkruisen het noordelijke deel van het eiland en vieren oud en nieuw op één oor. Op Nieuwjaarsdag nemen we de veerboot naar Tenerife en fietsen het hele eiland rond met natuurlijk een klim naar Zijne Majesteit El Teide.

Na zes maanden opgesloten te hebben gezeten in ons kantoor aan huis, verlangen we naar een maand fietsen. We moeten weer gaan, anders worden we te zuur (en te dik). We kunnen kiezen tussen Thailand, Sri Lanka en de Canarische Eilanden. Als we de Canarische Eilanden al hebben geboekt als relatief veilige bestemming binnen de EU, weten we nog niet dat de nieuwe corona variant omikron de wereld weer op slot zal doen en dat Thailand zijn grenzen weer gaat sluiten. Op de dag dat Nederland opnieuw op slot gaat, vertrekken we. Het voelt raar, maar we overtreden geen regels en we zijn niet de enigen, hoewel het vrij rustig is op het vliegveld. Er zijn bijna geen campings op de eilanden. We laten daarom de tent thuis en kopen een minimaal bikepackingpakket zodat we MTB-, gravel- en toerfietspaden kunnen doen. Zonder tent opzetten en inpakken en zonder koken, hebben we tijd over. Tijd om te bloggen. Dus bij voorbaat onze oprechte excuses voor deze veel te gedetailleerde en eindeloos lange blog. Deel 1 brengt ons van Gran Canaria naar Gran Canaria met daartussen de eilanden die in het noordoosten liggen: Fuerteventura en Lanzarote.

We proberen onze dromen over een nieuwe wereldreis voorlopig te onderdrukken: nog een tijdje werken en sparen en hopen dat de wereld ooit weer opengaat. Dus beperken we voor nu onze eerste echte fietstocht sinds het abrupte einde van de wereldfietstocht in afstand en tijd. Corona zorgt nog steeds voor veel onzekerheid bij het plannen van een zomervakantie in 2021. Begin juli stijgt het aantal besmettingen opnieuw en snel en kleurt Nederland donkerrood op de internationale coronakaart. Wat je echt niet wilt is opnieuw ergens in quarantaine vast te komen zitten. Een ruime ronde vanuit huis rond Parijs is ons definitieve plan, een tocht van ongeveer 2.300 kilometer.

Om eerlijk te zijn hebben we niet zo heel veel zin in de komende ritten. De indrukkende bergen, bossen en meren van Patagonië liggen achter ons en de route verder naar het noorden voorspelt weinig moois, veel droogte, lange afstanden, veel stof en veel zweten. We zijn de afgelopen maanden flink verwend geraakt met landschappelijk schoon, talloze campings en gezellige dorpjes. Maar misschien valt de route naar de stad Mendoza nog wel mee. We volgen in principe de landlange route 40 en wijken waar mogelijk uit naar alternatieve wegen dichter bij de Andes.

Ons plan was al langer om bij Villa Santa Lucia van de Carretera Austral af te slaan en voor de derde keer Argentinië te bezoeken. Het gebied rond El Bolsón en Bariloche moet namelijk erg mooi zijn, met vele tientallen meren. Het laatste idee is echter om dan ook niet meer naar Chili terug te keren, maar zo’n beetje de Andes te blijven volgen aan de Argentijnse kant: eerst richting Mendoza en dan verder naar Salta op weg naar Bolivia. Het Chileense alternatief om richting noorden te fietsen, zowel langs de kust als meer landinwaarts richting Santiago, wordt door veel fietsers die we tegenkomen als ‘saai’ omschreven. We zien wel hoelang dit nieuwe plan standhoudt, maar voor nu lijkt het ons het beste.

In deze blog beschrijven we onze tocht noordwaarts vanaf de zuidelijkste stad van Chili, Punta Arenas, naar het zuidelijkste plaatsje aan de beroemde Carretera Austral, Villa O’Higgens. Tussen de Chileense stad en het Chileense gehucht, fietsen we weer even door Argentinië.

We beginnen bij het begin en dat is de langste dag van ons leven: een 40-uur durende dag. ’s Avonds om 8 uur (Nieuw-Zeelandse tijd) stappen we op het vliegtuig om na 11 uur vliegen op nog steeds dezelfde dag ’s middags om 4 uur (Argentijnse tijd) in Buenos Aires te landen. We hadden gedacht die 11 uur vliegen lekker slapend door te brengen maar dat lukt helemaal niet en dat is grotendeels te wijten aan Game of Thrones waarvan het gehele laatste seizoen aan boord is te bekijken. Op het vliegveld Ezeiza is het boj aankomst gigantisch druk met (buitenlandse) vakantiegangers waardoor we in een flinke rij komen te staan voor de paspoortcontrole. Als er - net als bij de Efteling - bordjes zouden staan met de verwachtte wachttijd, dan sluiten we aan bij het bordje ‘vanaf hier nog ongeveer 2,5 uur’, maar we hebben desondanks vette mazzel, want achter ons in de rij sluit een stel uit Eindhoven aan en we kletsen 2,5 uur lang over onze reisavonturen. Bram en Nicolina gaan na 3 maanden Australië en 2 maanden Nieuw-Zeeland (net als wij) nu nog een half jaar in Zuid-Amerika reizen. Net als wij, blijven ze een paar dagen in Buenos Aires en reizen dan door naar Ushuaia in het uiterste zuiden van het land.

Kliekje: een kliekje is een restje eten dat van een maaltijd is overgebleven. Soms wordt zelfs in bepaalde huishoudens een kliekjesdag gehouden waarbij restjes van verschillende maaltijden worden bewaard om ze later na opwarming alsnog te nuttigen (Wikipedia). Niet zelden worden kliekjes als lekkerder ervaren als de oorspronkelijke maaltijd (eigen toevoeging).

Jippie, we hebben wat tijd over op onze wereldreis! Dat klinkt misschien raar maar het is zo. Doordat we eerder dan gepland aan ons Australische avontuur zijn begonnen én niet eerder dan in januari in Ushuaia, Patagonië willen beginnen aan de reis richting Alaska, hebben we bijna twee maanden “extra”. Tussen Australië en Zuid-Amerika ligt een land met twee eilanden en 4,5 miljoen inwoners dat -qua landschap- wel eens klein Europa wordt genoemd: Nieuw-Zeeland. We vliegen op Auckland (bovenaan op het Noordereiland) en willen dan fietsend naar het zuiden afdalen en daarbij zoveel mogelijk zogenaamde trails volgen. Dat is het globale plan en we hebben een boek vol routes voor de verdere finetuning onderweg. Uitdaging: we moeten ook weer terug naar Auckland…

Een van de meest iconische routes ter wereld en misschien wel de gaafste kustroute of te fietsen is de Great Ocean Road. De weg ligt langs de zuidkust van Australië, onder Adelaide en dicht bij Melbourne. De route is een aaneenschakeling van ruige kliffen, rotsformaties, zandstranden en toeristische badplaatsen. 

In deze vierde blog en laatste deel van onze tocht van Darwin naar Perth, fietsen we langs de westkust zuidwaarts. De kustlijn heeft diverse benamingen, het gebied wordt vaak de Mid West van Western Australia genoemd. Wij geven het een mooie algemene naam: the Sunset coast. Voor de resterende kilometers hebben wij grofweg bekeken hoelang we er denken over te doen en dat gaat inderdaad met ‘de natte vinger’: 900 kilometer, 100 kilometer per dag, dus 9 dagen. We laten aan familie in Perth (of beter Mandurah) weten dat we op een zaterdagmiddag in Perth hopen te arriveren. Het werd toch iets pittiger en uitdagender dan vooraf gedacht…

Wauw we zijn een heel jaar onderweg en uitgerekend op dit moment, het moment om terug te blikken, fietsen we het paradijs binnen. Het paradijs heet Singapore. Zoals het er hier uitziet, zo zal het er in de hemel ook zien, als die bestaat: mooi, schoon, vredig, multicultureel, veel wolken maar niet grijs, o ja en ook duur!? Het is ons 25e land op onze wereldfietstocht en het maakt best indruk op ons. De boot naar Jakarta laat even op zich wachten: uiteindelijk genieten we twee weken lang van stad, park, huis, zwembad, koken, netflix en… fietsen.

Na vier weken en een blog niet gefietst te hebben, staan we weer op de pedalen! Deze blog beschrijft onze reis van Bangkok naar Krabi. Op de laatste twee dagen na volgen we de kust van de Golf van Thailand. De eerste dag rijden we de metropoolregio van Bangkok, vervolgens een dag of twee door zoutvelden en dan dagenlang door kokosnoot-, palmolie- en rubberplantages. De route is fantastisch mooi en we zijn - na het heerlijke samenzijn met de kinderen - hartstikke blij dat we weer in ‘the flow’ van het fietsen zitten: eat, sleep, ride... the world wide!

Deze blog beschrijft onze reis vanaf de Cambojaanse grens tot aan Bangkok. Een blog met weinig foto's dit keer, het waarom wordt later in het verhaal wel duidelijk. Het is de tweede keer dat we Thailand op deze wereldfietstocht bezoeken. Dit keer doen we dat in een 'feest-week". Voor de derde keer dit jaar luiden we namelijk een nieuwjaar in. Na “ons” eigen nieuwjaar en het Chinees nieuwjaar is het nu aan de bevolking van Laos, Cambodja en Thailand om nieuwjaar te vieren. In Thailand noemen ze de periode rond nieuwjaar het Songkran festival. Op de eerste dag daarvan fietsen wij weer naar Thailand. We hebben eerder dit jaar, tijdens Chinees nieuwjaar al een kleine maand door het noorden van Thailand gefietst. Nu vervolgen we onze reis door dit heerlijke land in het zuid-oosten dicht bij de Golf van Thailand en fietsen naar Bangkok. In Bangkok ontmoeten we Evi, Harjan & Sacha, die ons komen opzoeken. Geen gefiets dan maar strand en zee.

Na 6 weken Laos komen we aan bij de grens met Cambodja. We moeten eerlijk bekennen dat we ons voor het eerst niet zo verheugen op een nieuw land. Niet omdat we het reizen beu zijn, zeker niet! Maar Cambodja is een heet land en april is een hete maand. Het is het land om te doorkruizen op de weg terug naar Thailand, naar Bangkok waar we onze kinderen ontmoeten. Een land tussen van A naar B, zeg maar. En waarvan we meerdere keren hebben gehoord dat het best wel een saai, vlak land is om doorheen te fietsen. De nieuwsgierigheid die we bij andere vrij onbekende landen hadden, blijft nu vrij beperkt. Een absoluut toeristisch hoogtepunt is echter volgens velen het gigantische tempelcomplex Angkor Wat, vlakbij de grote (toeristische) stad Siem Reap. De wens om dat tempelcomplex te bezoeken en om op tijd in Bangkok te zijn, is bepalend voor ons fietsplan door Cambodja en we plannen de kortste route van Zuid Laos terug naar Thailand met daarin een bezoek aan Angkor Wat.

Na drie weken is Laos nog niet af van deze twee fietsende wereldreizigers. Laos Zuid wordt het derde hoofdstuk van onze blog over dit bijzondere land, waarvoor we dan wel nog even de beurs moeten trekken om onze visa te verlengen.

GEVEN staat centraal in het boeddhisme en wordt gezien als een belangrijke factor voor geluk. Geven aan een monnik levert zijn zegening op. Ook in Laos lopen de monniken ‘s morgens rond om eten te verzamelen van de bevolking in de omgeving van de kloosters; een ritueel dat we dagelijks tegenkomen sinds India. Hier in Luang Prabang schijnt het geven aan een monnik op een andere manier te gebeuren dan wat we tot nu toe gewend zijn. Vlak voor zonsopgang lopen de monniken in een rij achterelkaar een vaste route door het oude centrum en de lokale mensen knielen langs de route en bieden de monniken eten aan. Het zou echt een bezienswaardigheid zijn. Om half 6 ‘s ochtends gaat bij ons de wekker af om het ritueel te bekijken. We zijn helaas net wat te laat. De optocht van een dozijn monniken neemt net de laatste offers in ontvangst en de reeks lage krukjes langs de kant die bedoeld zijn voor vooral toeristen worden alweer opgestapeld door verkopertjes die nog wel proberen ‘sticky rice for the monks’ aan ons te slijten. Het is nog steeds donker als we lacherig teruglopen naar ons guesthouse. Laat maar zeggen dat onze verwachtingen wat hoger lagen. We zetten een denkbeeldig vinkje achter deze ‘must see’ in Luang Prabang.

Onze fietsroute door Laos omvat grofweg twee lussen. Eerst een noordelijke lus waar we richting Chinese grens fietsen om dan geleidelijk af te buigen naar Luang Prabang, de stad waarnaar alle toeristen bij de grens per boot vertrekken. De tweede lus gaat naar zuiden waar we bij Vientiane zullen afbuigen naar het oosten langs de Mekong. In Vientiane bekijken we of we door zuidelijk Laos naar Cambodja fietsen of dat we een grotere lus via Vietnam fietsen. Als we door Vietnam gaan, moeten we in Vientiane een visum aanvragen. 

Met enige weemoed hebben we de fameuze Mea Hong Son Loop achter ons gelaten. Nu zitten we op een terrasje in het oude centrum van Chiang Mai te mijmeren over wat achter ons ligt: de Alpen, Rodopi (Bulgarije), Turkije, Svaneti (Kaukasus), Annapurna en de Loop. De hoogtepunten zijn ook letterlijk hoogtepunten. Er wacht in het noorden van Thailand nog meer gebergte, dus dat heeft vast nog moois voor ons in petto. Plan is om vanuit Chiang Mai, via Chiang Dai en Chiang Rai naar Chiang Khong te fietsen.

Thailand is niet geheel onbekend bij ons. We zijn er al twee keer eerder naar toe gegaan om in de Hollandse wintertijd de zon op te zoeken. Voor de derde keer, maart 2015, waren de vliegtickets en accommodaties geboekt maar hebben we geannuleerd. In plaats van aan het strand lag Harry in het ziekenhuis voor zijn open hart operatie. De vakanties daarna kregen meer en meer een sportief fietskarakter, een naar het nu lijkt flink uit de hand gelopen hobby, maar voor ons is het inmiddels een manier van léven. Nu, bijna vier jaar later, zetten we dan eindelijk weer voet op Thaise bodem. Niet met het vliegtuig vanaf Schiphol, dit keer rollen we vanaf thuis (of zoals wij het sinds ons vertrek steevast noemen: ‘the house formerly known as our house’) op onze trouwe tweewielers het Thaise land in. Dat is op zich ook een apart gevoel. Ons fietsplan richt zich (nog) niet op ‘zee en strand’ van de bekende Thaise eilandjes. We gaan naar het noorden en trekken de Thaise bergen en bossen in.

Na nieuwjaar en Harry's verjaardag beginnen de sombere dagen van januari. Althans dat ervoeren wij zo in Nederland. Meestal stond er rond carnaval een vakantie gepland naar de zon waar we reikhalzend naar uitkeken. Nu zitten we al in de zon en terwijl in Nederland de eerste baantjes op natuurijs worden getrokken, zweten we hier de pan uit. We zijn beland in het vlakke laagland van Myanmar.

Myanmar, oftewel Birma, oftewel Burma. Nog steeds een land met veel geheimen. Lange tijd ontoegankelijk voor buitenlanders/toeristen, daarna nog enige tijd apathisch jegens mensen die het land willen doorkruizen op een fiets en niet per vliegtuig het land binnenkomen, naar een resort worden gebracht en vanaf daar hooguit een paar georganiseerde trips ondernemen. Myanmar, het land met het voor ons onleesbare schrift (ook cijfers), het land waar Engels als mondiale taal nog nauwelijks zijn intrede heeft gedaan. Myanmar, een land op weg naar openheid en democratie, maar ook met verontrustende berichten in het wereldnieuws. Sinds augustus 2017 zijn de (lands-)grenzen verder opengegaan: je hoeft - naast een visum - geen vergunning via schimmige tussenpersonen aan te vragen. Eigenlijk is het visum voor Myanmar “een eitje”, in vergelijking met dat voor India. Myanmar, een land met een heel rijke geschiedenis, het land van de duizenden Pagoda’s, de een nog schitterender dan de ander, het land van de vele oude rijken en steden, vaak op verschillende manieren gespeld. Tijdens onze fietstocht zullen we meerdere voormalige hoofdsteden aandoen, waarvan één zich momenteel de hoofdstad mag noemen: Naypyidaw. Inderdaad, ene uit de categorie: ‘nog nooit van gehoord’. We zijn nieuwsgierig naar dit land, zoals naar elk land of streek dat we bezoeken. We hebben onze verwachtingen (of vooroordelen) en ook nu gaan we het weer gewoon meemaken.

De zeven deelstaten in noordoost India worden de Seven Sisters genoemd. We hebben deelstaat Assam inmiddels doorkruist en achter ons gelaten. Daarmee verlaten we tevens de vallei van de Brahmaputra. We gaan van de zes resterende zusters nog twee bezoeken: Nagaland en Manipur. In beide deelstaten is het - net als in delen van Assam - tot voor kort onrustig geweest. Het centrale bestuur van India in Delhi heeft deze uithoek van India lange tijd verwaarloosd en dat zette in deze twee staten kwaad bloed. Daarnaast staat dit gebied cultureel, etnisch en geografisch gewoon ook het verst af van de rest van India. Dit alles heeft tot gevolg dat er separatistische groepen actief zijn en dat het Indiase leger sterk aanwezig is. Ons Nederlandse Ministerie van Buitenlandse zaken adviseert deze deelstaten alleen te bezoeken als het noodzakelijk is en ze anders te mijden. Volgens ons valt dat allemaal reuze mee; we horen en lezen zó veel mooie dingen over deze staten. De ‘hills‘ van Nagaland met 16 unieke Naga-stammen en het voormalige koninkrijkje Manipur dat meer dan 2500 jaar het kruispunt was binnen Azië op religieus, cultureel en economisch gebied en daardoor een ware smeltkroes is. Hoe dan ook, de grensovergang naar Myanmar ligt in Manipur en de weg naar Manipur loopt door Nagaland. We moeten deze twee zusters wel bezoeken om naar Myanmar te kunnen fietsen. Zin in!

De tweede staat die we in noordoost India aandoen is Assam. Het is de grootste en volkrijkste staat van noordoost India. De staat wordt voor een groot deel ingenomen door de vallei van de kilometers brede Brahmaputra rivier. 

Na Nepal loopt onze route door het noordoosten van India. We blijven oostwaarts fietsen richting Myanmar en doorkruisen de Indische staten West-Bengalen, Assam, Nagaland en Manipur. Althans dat is het plan, je weet met ons nooit of er nog ergens een omweggetje wordt gemaakt. Noordoost India is door een nauwe corridor met de rest van India verbonden en is daardoor relatief geïsoleerd en staat volgens Wikipedia “relatief ver van het Indiase bewustzijn”. We zijn heel nieuwsgierig wat dit “in het echt” voor ons betekent.

Het is in Tbilisi (Georgië) een hoop gehannes om de fietsen het vliegtuig in te krijgen. Zeker omdat we goedkope tickets hebben aangeschaft die toestaan om per persoon 30 kilo bagage in te checken en 10 kilo handbagage mee te nemen in de standaardmaat handbagage-tas. We denken dat onze totale bagage inclusief fietsen net onder de 80 kilogram is, maar om het in deze verdeling (30+30+10+10) op te delen vergt een hoop gepuzzel en vooral heel veel op de weegschaal staan met dozen, tassen en spullen. Met wat kunst- en vliegwerk (pedalen, bagagerekken en gereedschap bijvoorbeeld in handbagage) is het uiteindelijk gelukt.

Bijna 15 jaar geleden liep Roelie met Barbara in Nepal naar Mount Everest Base Camp en Kalapathar. Het was zwaar, primitief, (te) hoog maar onvergetelijk mooi. Sindsdien droomt ze er van om de Annapurna Circuit te lopen, de andere grote en beroemde meerdaagse wandeltocht in Nepal. Het is dan ook niet meer dan logisch dat deze wandeltocht in ons reisplan staat.

Het laatste deel van onze route door Georgië brengt ons van Kutaisi, via allerlei back-roads, naar de hoofdstad Tbilisi. De hoge Kaukasus laten we definitief achter, al blijven we nog dagen lang de machtige bergtoppen zien. We verheugen ons op Tbilisi, maar wat minder in de weg daar naartoe. We verwachten een aantal saaie etappes. Gelukkig is deze verwachting niet uitgekomen.

Van Kutaisi fietsen we naar Zugdidi. Althans dat was het plan. We hebben het niet gehaald. Na een hele eenvoudige en vlakke eerste helft waar we de weg delen met varkens, koeien, ganzen en paarden slaan we af de heuvels in.

De grensovergang bij Posof, Turkije brengt ons naar Georgië. Eigenlijk zie je niet eens dat je in een ander land gekomen bent. Dat is verklaarbaar want we komen uit een Turkse regio waar nog best veel etnische Georgiërs wonen. Maar verschillen zijn er wel. Weinig zwerfafval in de bermen: een verademing. Geen kapot (bier)glas op en langs de weg: bier wordt hier verkocht in (grote) plastic flessen. En helaas - we hebben een weekje gewacht voor deze constatering - zijn de mensen vergeleken met de Turken toch wat stugger en minder gastvrij. 

In onze vorige blog hebben we geschreven dat we de route langs de Zwarte Zee hebben verlaten en er voor gekozen hebben om nog een keer het binnenland van Turkije in te trekken: terug de bergen in. Het is een goede keuze geweest! In dit deel van Turkije zit je vanaf de kust binnen enkele tientallen kilometers tussen bergen van meer dan 4.000 meter hoogte en raak je niet uitgekeken op de vele prachtige uitzichten en natuurschoon. De noordelijke bergflanken zijn dicht bebost, de zuidelijke bergflanken zijn dun begroeid en laten de meest spectaculaire rotsformaties zien. In de bergen is de Turkse regering druk bezig met miljarden kostende megaprojecten, met name op het gebied van infrastructuur (tunnels) en in de dalen op het gebied van waterkracht (stuwmeren). Dorpjes zijn zeer dun bezaaid, stadjes tref je nog minder aan. Enkele dorpen zijn bovendien verdwenen onder de waterspiegel van een stuwmeer.

De route langs de Zwarte Zee kan ons als berggeiten niet heel erg bekoren. De weg langs de kust is druk en saai en vormt een barrière voor alle dorpjes, steden en fietsers die naar het oosten gaan. We zien overal langs de kust riviertjes uit prachtige valleien de zee in stromen. Het is aanlokkelijk om weer het binnenland in trekken maar dat betekent een omhoog en terug omlaag route en we willen juist op tijd Georgië bereiken, hoe mooi Turkije ook is: "winter is coming". Het is soms lastig om keuzes te maken. Het plan om in Trabzon naar een klooster te fietsen en terug laten we varen. Het plan om langs de kust naar Georgië te fietsen laten we uiteindelijk ook varen. De bergen in het binnenland blijven lonken en uiteindelijk zwichten we hiervoor. Maar voor het zo ver is, fietsen we toch wel een eindje langs de Zwarte zee kust. Vanuit Samsun zo’n 400 km tot Eskipazar en dan zijn we er wel klaar mee. Uiteindelijk geeft dit stukje van onze reis weer genoeg voer om deze blog mee te vullen.

Turkije remt ons serieus af: te veel mooie ontmoetingen, te veel thee, te veel omwegen, die we op het laatste moment inlassen en natuurlijk te veel bergen. We hebben het enorm naar onze zin, maar beseffen wel dat door de straks naderende winter onze reisplannen door Kazachstan en Oezbekistan niet meer mogelijk zijn. Ook willen/kunnen we uiterlijk in november de door ons vurig gewenste Annapurna Trail in de Himalaya lopen. We weten dat we mooie landen zullen misfietsen, maar we geníeten en dan moeten we ons niet door een reisschema, dat in Oirschot is bedacht, op laten haasten.

Wat een ongekende gastvrijheid kennen de Turken! Vanuit het pittoreske en oude kleine İznik, waar ons vorige blog eindigde, fietsen we naar Sakarya, een stad met circa 1 miljoen inwoners. Bij de supermarkt onderweg kopen we brood en kaas. De eigenaresse nodigt ons uit voor thee. Een paar kilometer verderop krijgen we druiven en een perzik bij een kraam langs de weg in de handen geduwd. In Sakarya worden we in het Duits voor een autogarage aangesproken en eindigen we op uitnodiging met de man en de eigenaar van de garage bij een restaurantje. Dat komt goed uit. Het begon namelijk net hard te regenen en de fietsen staan in de garage. De 67 jarige Duits sprekende man is op bezoek vanuit Istanbul. Hij heeft in München werktuigbouwkunde gestudeerd, heeft veel gereisd, veel ondernemingen en wil volgend jaar in Maleisië gaan wonen en daar vanuit teakhout gaan exporteren. Misschien ontmoeten we elkaar daar weer. 

Een lang weekend in Bursa

We hebben Europa nu echt achter ons gelaten. Vanuit Gelibolu steken we met een veerboot de engte van de zee van Marmara over. Aan de overkant slaan we een paar boodschappen in en zien een herenkapperszaak naast de supermarkt. Harry is toe aan een knipbeurt en wordt niet alleen geknipt maar ook uitgebreid gemasseerd (gezicht, hoofd, schouders, armen, handen), de vingerkootjes geknakt, haren en gezicht gewassen, wenkbrauwen en neushaartjes worden bijgeknipt en de haartjes bij de oren worden met een aansteker weggeschroeid. Na afloop krijgen we thee, wordt er nog wat gekletst via Google Translate en moeten we omgerekend iets van 2 euro afrekenen…

Vanaf de pas bij grensovergang van Bulgarije naar Griekenland bij Makaza zien we een gloednieuw aangelegde weg naar beneden liggen. Een paar honderd meter na de grens geven zowel fietsrouteplanner bikemap.com en de routeapp maps.me aan om dit hoogstandje aan civieltechnische werk links (in dit geval rechts) te laten liggen en te kiezen voor de vermoedelijke oude weg. Al na 100 meter bekruipt ons enige spijt. In plaats van afdalen moeten we namelijk stevig klimmen over de bergtop waar die nieuwe weg met een tunnel doorheen steekt. De spijt verdwijnt echter snel als blijkt dat er geen enkele auto (of ander vervoermiddel) meer over deze weg rijdt. We hebben deze nog zeer acceptabele oude route voor ons alleen. Na dat eerste klimdeel kunnen we ook aan een geweldige afdaling beginnen. We hopen de Middellandse zee te zien, maar dat lukt niet. Het is om correct te zijn de Egeïsche zee, maar dat terzijde. Een paar jaar geleden fietsten we van huis over de vrij eenvoudige ‘Groene weg naar de Middellandse Zee’ die voor ons eindigde in het Franse Sète. Nu grappen we dat we dit keer de bergroute naar de Middellandse Zee hebben gefietst. Veel meer kilometers en ook heel veel meer hoogtemeters.

Bij het tv programma 'De slimste mens', wordt de vraag gesteld: 'Wat weet jij van ...?' Nou, de vraag vooraf bij ons was: 'Wat weten we van Bulgarije?' In Nederland wordt weinig nieuws over Bulgarije gebracht. Bulgaren zijn voor zover wij weten goed in kogelstoten, worstelen, skimmen en goedkoop werken. Vrij beperkt en niet al te positief beeld dus!

Servië is het vierde land van voormalig Joegoslavië dat we bezoeken op onze fietstocht rond de wereld. En ook dit land is weer volledig uniek ten opzichte van de vorige drie. Het land heeft indrukken bij ons achter gelaten die we niet zullen vergeten.

Voor fietsers is het goed te weten dat campings dun bezaaid zijn in Slovenië, Kroatië en Bosnië-Herzegovina. Als je wilt kamperen is raadzaam om je route daarop van te voren af te stellen. Iets wat wij niet gedaan hadden. We zochten elke dag een kampeerplek voor de volgende dag op Google Maps en Maps.me. Het bleek toch elke keer een hele opgave te zijn om in de buurt van onze route, op een dagafstand, een kampeerplek te vinden. Wildkamperen is in Slovenië en Kroatië verboden en we hebben niet uitgeprobeerd hoe streng de autoriteiten hierin zijn. Mede door de dagelijkse onweersbuien hebben we in Slovenië, Kroatië en Bosnië vier keer niet in ons tentje, maar in een halve stacaravan, een B&B en een hotel (2x) geslapen. 

De Alpen zijn mooi, dat zullen weinig mensen betwisten. Maar als je aan de andere kant moet zijn dan vinden veel mensen ze toch een barrière. Automobilisten krijgen te maken met tunnels, tolbelaste- én overbelaste wegen, een oververhitte motor, files, jengelende kinderen op de achterbank en vermoeidheid na een dag rijden vanuit Nederland en andere Noord-Europese landen. 

Vanaf camping Strasbourg fietsen we het oude centrum in met de bijzondere kathedraal waarvan een toren ontbreekt. Op zondagochtend is het rustig in de straten waar op verschillende plekken verrassende riviertjes en beekjes door heen stromen. Via een moderne witte langzaamverkeersbrug steken we de Rijn over en rijden we Duitsland weer in.

Vanaf de Eifel gaan we tot aan Straatsburg rivieren en kanalen volgen. In Duitsland (en een stukje Luxemburg) fietsen we langs de Our, Moezel en Saar. In Frankrijk fietsen we vooral langs pittoreske kanalen tot aan Straatsburg.

Tja, het is meteen duidelijk dat we niet dagelijks zullen bloggen. Niet te doen; voor ons niet, maar ook niet voor de mensen, die ons volgen. Althans dat denken wij. Niemand zit te wachten op 1000+ verhaaltjes over “alledaagse” belevenissen? We willen gaan bloggen over een thema, over streek of fietsroute. Deze blog gaat over de eerste week van onze wereldreis, of we kunnen ook zeggen dat we jullie wat informatie geven over het fietsen door de hevels: Zuid-Limburgs Heuvelland, Belgische Ardennen en de Eifel.

Eindelijk is het zo ver, we mogen vertrekken! Wat hebben we enorm naar deze dag toe geleefd. Negen maanden van voorbereidingen, bezittingen verkopen en ontspullen, ons huis verkopen, veel regelen, onvergetelijke afscheidsmomenten.

We kennen ze wel uit de professionele wielrennerij: de gele trui, de roze trui, de bolletjes trui, de rode trui, etc.

Een wereldreis van 3 jaar kost geld, kost zelfs aardig veel geld. Een mens kan in verre oorden prima vooruit met een paar euro’s per dag, toch laat de begroting een forse uitdaging zien, laten we maar zeggen. Al vanaf het moment dat het idee van een wereldfietstocht gestalte krijgt, zijn we zuiniger gaan leven. Deels als gevolg van onze tocht over de Great Divide, waardoor we anders tegen het luxueuze leven zijn gaan aankijken. Deels omdat er gewoon flink gespaard moet worden.

In februari is een volgende fase van het ontspullen aangebroken. Het huis is verkocht en dat zet alles in een ander perspectief. Voor 1 juli moeten we een leeg huis opleveren én zo weinig mogelijk spullen opslaan! Dus alles moet weg en dat houdt in dat we overschakelen naar een hogere versnelling: ontspullen XL.

Na 3 maanden “innerlijke reis” door de Rocky Mountains beseffen we bij thuiskomst wat een gigantische berg veelal ongebruikte spullen wij hebben. Als je 3 maanden dolgelukkig leeft uit een paar fietstassen, komt al dat bezit thuis beklemmend over.