Quarantaine

Het knaagt aan ons. We missen het fietsen maar ook het schrijven van een blog. En ja, we vervelen ons een beetje. De nagels kunnen niet korter geknipt worden, de tanden niet beter geflost, alle gerechten binnen het in Argentinië beschikbare assortiment zijn uitgeprobeerd, en taarten gebakken, de poedels zijn beurs geaaid, de kozijnen van onze gastheer zijn geverfd. Harry heeft op internet een tweede liefje gevonden: Floor Jansen en beleeft met duizenden andere Youtubers dagelijks meerdere Floorgasmes. Roelie is wellicht om die reden plus haar eerdere verslaving aan CandyCrush, verslingerd geraakt aan het spelletje Gardenscapes. Ondertussen zijn we aardig op weg met de 30 dagen touwtje-spring-challenge, de 30 dagen home yoga with Adriene zijn ook doorlopen en het merendeel van de online fitnesslessen met zware Limburgse tongval van de Heerlense fitnessclub Anytime kennen we ook al uit ons hoofd. Desondanks gaan de kleren wel wat strakker zitten. De dagen kennen geen echte hoogtepunten, geen reisverhaal natuurlijk en geen mooie landschapsfoto’s, maar er valt toch wel wat te schrijven?

Pfff, we hebben inmiddels vier weken quarantaine erop zitten en hebben net de derde verlenging aan onze broek gekregen. Het is moeilijk te geloven dat we pas een maand geleden vrijwel nietsvermoedend het Argentijnse stadje Chos Malal, aan de noordrand van Patagonië, binnenfietsten.

Covid-19 heeft de wereld op z’n kop gezet en onze fietsreis voor onbepaalde tijd geschorst. Als we op 15 maart in Chos Malal arriveren heeft Argentinië nog geen maatregelen getroffen, maar in de dagen daarop, volgen de maatregelen elkaar in hoog tempo op. Eerst horen we over gesloten provinciegrenzen, daarna is het onze camping die dichtgaat en ons wegstuurt en daarna de quarantaine. Het land is in volledige lockdown en dat betekent dat er slechts één persoon de straat op mag voor noodzakelijke boodschappen in de dichtstbijzijnde supermarkt. Een frisse neus halen door een ommetje te wandelen, rennen of fietsen is verboden. Er rijdt overal politie rond om dit te controleren, heel bijzonder hoeveel politiemensen en -auto’s zo’n stadje met  20.000 inwoners kan ophoesten. 

Als het de beurt van Roelie is om boodschappen te doen, belt de supermarktmanager de politie. De agenten lopen even later direct op Roelie af en vragen honderduit. Roelie snapt er helaas maar weinig van. Haar Spaans is duidelijk nog veel te slecht. Snel stuurt ze tijdens het ‘verhoor’ een berichtje naar Harry die Carina, onze gastvrouw, inseint. Carina springt meteen in de auto om Roelie te ontzetten, maar als ze bij de supermarkt aankomt is Roelie (en de politiemannen) niet meer daar aanwezig. Roelie moet namelijk mee naar het bureau en samen met de overigens vriendelijke agenten fietst ze naar het politiebureau waar een arts wordt gebeld om de vragen in het Engels te stellen om te bepalen of er een risico is dat ze besmet is met het coronavisus. We zijn al weken in Argentinië maar dat betekent natuurlijk niet dat we volledig zeker corona-vrij zijn, ook in Argentinië zijn al besmettingen. Maar Chili (meer besmettingen) ligt alweer drie weken, Buenos Aires ruim twee maanden en Europa alweer anderhalf jaar achter ons. De gerustgestelde arts geeft aan de politie door dat het risico niet groter of kleiner is dan alle inwoners van Chos Malal en dan mag Roelie weer terug naar de supermarkt om de achtergelaten boodschappen af te rekenen. Ook al is iedereen even vriendelijk geweest, toch valt er een rot gevoel over haar heen dat ze als buitenlander uit de supermarkt wordt geplukt, onder de nieuwsgierige blikken van de in de winkel aanwezige Argentijnen. We hebben al eerder veel van dat soort verhalen gehoord. In Vietnam zijn buitenlanders geweerd uit restaurants en hostels, zelfs als er via Booking.com een reservering was gemaakt. En dichter bij huis in Salta verder naar het noorden, mochten ‘gringos’ een winkel niet in, nog dagen voordat de lockdown een feit was. Gaan we hier ook die kant op?

Maar Nestor, de uiterst aimabele en behulpzame eigenaar van ons minihostel, kent de arts waar Roelie mee heeft gesproken. Hij gaat naar de arts toe en samen stellen ze een schriftelijke verklaring op om ons bij toekomstige controles te vrijwaren van een gang naar het politiebureau.

Onze 'vrij-brief'

De volgende dag gaat Luc, de Franse motortoerist en onze hostelgenoot naar dezelfde supermarkt waar dezelfde manager opnieuw de telefoon pakt en de politie belt, die wederom niet lang op zich laten wachten. Ondertussen luistert Nestor naar de lokale radio en laat ons, voordat Luc terug is, al weten dat er een buitenlander in de supermarkt door de politie is ondervraagd. Luc spreekt echter vrij goed Spaans en hij heeft inmiddels dezelfde medische verklaring bij zich en mag dus gewoon doorwinkelen. En daar houdt het gelukkig mee op. Nadien geen extra controle op de drie in Chos Malal gestrande buitenlanders. Wij vermoeden dat we inmiddels genoegzaam bekend zijn onder de inwoners in dit kleine stadje.

Op de tweede dag van de volledige lockdown, maar nog vóór het bovenstaande avontuur worden we gebeld door Frank van den Heuvel, journalist bij het Eindhovens Dagblad. Hij heeft al twee artikelen over ons geschreven en is nu benieuwd naar ons nu het voor het eerst echt tegenzit op onze wereldfietstocht. Natuurlijk heeft dat meer nieuwswaarde dan een reis zonder noemenswaardige tegenslag. Zoals eerder maakt hij er een leuk artikel van en we zijn weer voor eventjes wereldberoemd in Eindhoven en omgeving.

Leuk artikel in het Eindhovens Dagblad van 25 maart 2020

Eén van de dingen waar Harry naar uitkijkt als we eenmaal terug in Nederland zijn, is een hond. Rex, de ruige wolfsherder waar hij mee is opgegroeid, zit nog steeds sterk verankerd in zijn hart. Vanaf Oostenrijk tot in Maleisië hebben honden ons op de fietsreis vergezeld en bij tijd en wijlen aangevallen. De liefde voor honden is nooit afgenomen al hebben we die laatste groep flink uitgescholden, met stenen gegooid en stokken gezwaaid. Nestor en Carina hebben drie grijze poedels, een gigantische zwarte labrador en een mega witte Dogo Argentino. Even hopen we dat we wel de honden mogen uitlaten. Maar helaas, de Argentijnse regering heeft ook het uitlaten van honden (iets wat in Argentinië overigens niet of nauwelijks wordt gedaan) verboden en we proberen dat enigszins te compenseren door veel met ze te knuffelen. De honden zijn zonder uitzondering behoorlijk stoffig zodat onze broeken en shirts dagelijks gewassen moeten worden. Ach we hebben de tijd.

Onze quarantaine-maatjes

In vergelijking tot Europa en de USA lijkt het Corona-virus in Argentinië een minder groot probleem. Half april zijn er 2000 besmettingen gerapporteerd op een bevolking van 45 miljoen. Het gros daarvan is gelokaliseerd in de hoofdstad. Maar een gewaarschuwd land telt voor twee en Argentinië is blijkbaar geschrokken van de snelheid waarmee het virus de Europese landen heeft lamgelegd. Er zijn nog ‘maar’ 100 besmettingen en 2 doden bekend als de regering op 19 maart besluit tot een totale lockdown. De mensen volgen de restricties gedisciplineerd op, ook in Chos Malal waar tot op de dag van vandaag geen besmetting is gerapporteerd. Gedurende de lockdown worden extra maatregelen ingevoerd. Zo moeten de supermarkten op zondag en in de avonden hun deuren sluiten en moet iedereen in principe thuisblijven, want boodschappen doen is immers de enige toegestane reden om de straat op te gaan. En een week later wordt het mondkapje verplicht gesteld, ook als je alleen over straat loopt. Wij hebben er geen en zouden ook niet weten waar we ze zouden kunnen kopen, maar gelukkig is een ‘andere vorm van bedekking’ van mond en neus ook oké. Het is het begin wel even wennen om als een overvaller, met de Buff over ons gezicht een minimercado binnen te lopen.

Harry's beurt om de supermarkt te beroven

Maar er wordt niet gemord, integendeel, over het algemeen schijnt de bevolking erg tevreden te zijn over de snelheid en doortastendheid waarmee de Argentijnse regering op de virusbedreiging reageert. Maar de toch al broze economie kraakt en de Argentijnse peso zakt nog verder weg. Gelukkig is het zomerse hoogseizoen al ten einde en vallen de klappen voor de nog jonge toeristische sector nog wel mee. Wijzelf twijfelen overigens aan het nut van een volledige lockdown, maar volgen de restricties natuurlijk keurig op als gast in een vreemd land in crisis. En dat de peso steeds minder waard wordt, betekent dat het voor ons allemaal nog goedkoper wordt en Argentinië is al niet erg duur. Elk nadeel kent zijn voordeel, zullen we maar zeggen.

Eco-vriendelijk mondmasker

Het dagelijkse ritme in quarantaine tijd wijkt natuurlijk af van fietsdagen, maar het wijkt ook af van onze ouderwetse weekend invulling uit het Oirschotse tijdperk. Er gaat geen wekker af en normaliter worden we rond een uur of 8 wakker. Na een kop thee en/of koffie begint de dag met touwtje springen. Onze voormalige waslijn is het springtouw en die doet het eigenlijk niet heel erg lekker. De poedeltjes weten inmiddels dat het touw pijnlijk is en blijven uit de buurt. Nestor heeft ons een keer stiekem gefilmd en tot zijn grote hilariteit springt Roelie deze keer ritmisch en foutloos en springt Harry in een paar series van maximaal vijf totdat hij gefrustreerd het touw aan de kant gooit. Nestor wil de videootjes wel naar ons doorsturen, maar dat hoeft van Harry niet.

Om 10 uur staat iemand van ons bij de supermarkt. Dan is de rij buiten nog niet heel lang. Het eerste uur (tussen 9 en 10) is de winkel alleen geopend voor de senioren. Een enorm voordeel van de quarantaine is dat de rijen voor de kassa wel zijn verdwenen. Daar stonden we vaak ontstellend lang te wachten. Nu doen we dat buiten voor de winkel. De standaard in de Argentijnse supermarkt aanwezige beveiligingsmedewerkers die voor de quarantaine nooit iets te doen hadden, moeten nu reguleren dat als er ene de winkel uitloopt, dat er dan ene naar binnen mag.

Rond 13 uur is het tijd voor lunch. Met dank aan Luc is het gebruikelijk geworden om dan een biertje te delen. Inmiddels snappen we ook het systeem van statiegeld op de bierfles. Ene kopen zonder in te leveren blijkt lastig, ene kopen en drie inleveren is ook niet goed. Het systeem is dat als je bier koopt dat je dan eenzelfde aantal flessen leeg inlevert. Na de lunch gaat Luc siësta doen en zetten wij Duolingo aan voor Spaanse les en als ook onze ogen beginnen dicht te vallen, gaat op YouTube een fitness lesje aan en pompen we wat energie door het lichaam. Even onder de douche en daarna de dagelijkse handwas en dan zit zomaar de 5 in de klok. We zagen dan een kartonnen pak wijn open en drinken een glaasje wijn. Althans wij noemen het wijn, maar onze Franse Luc ageert daartegen. Luc is tegen die tijd ook weer van de partij en drinkt een thee, Fanta of een enkele keer echte wijn uit een fles.

Rond 8 uur start het kookproces en na het late diner gaat Luc naar zijn slaapkamer en kijken wij naar iets op Netflix. Rond middernacht zoeken we ons bedje op.

Online fitness-lesje: de lunges, squats, clean & press worden verzwaard met een pak melk en wijn

We hebben het echt getroffen met onze Luc. Hij is reuze relaxed: op de meeste vragen van ons antwoordt hij steevast “if you want”. Inmiddels reageren wij ook zo op zijn vragen, natuurlijk met een knipoog. Luc is een interessant mens, hij komt uit een klein dorpje vlakbij de Spaanse grens in de Pyreneeën, waar hij schapenherder was. Vanwege een aandoening aan zijn handen is hij inmiddels arbeidsongeschikt en met een uitkering van de Franse overheid reist hij sindsdien over de hele wereld. Zo kan hij ons veel vertellen over de route richting Alaska, die hij een tegenovergestelde richting heeft afgelegd; tot en met Panama op de fiets, vanaf Colombia op de motor. Maar zijn belangrijkste pluspunt is zijn kookkunst; een groot deel van zijn werkende leven was hij chef-kok in verschillende Franse restaurants! Vaak worden we ’s avonds verrast met een eenvoudige, maar heerlijke maaltijd. Maar gelukkig kunnen wij Luc ook verrassen met een Hollandse kost, zoals hutspot en pittige gehaktballen, of met ons (arbeidsintensieve) recept voor een overheerlijke bolognese saus.

Paasdiner van onze chef: pasta uit de oven met spinazie, panchetta, bechamel en ei

Echt saai is het nooit. Harry helpt Nestor en Carina met het verven van kozijnen of besproeit de gravelweg voor het huis om te voorkomen dat stof in de verf waait. Soms bakt Roelie een taart en bezorgt een punt bij Carina en Nestor. De oer-Hollandse appeltaart is zo goed in de smaak gevallen, dat Carina het recept wil hebben. Na een schijnbaar geslaagde poging tot een Spaanse vertaling van het recept heeft Carina inmiddels zelf ook al twee keer een dergelijke appeltaart gebakken, waarbij wij dan natuurlijk moesten proeven of er hier of daar nog verbeterpuntjes zijn. Op haar beurt worden we getrakteerd op zelfgemaakte pizza, empanadas en tortas fritas (gefrituurd brood). We nodigen hen uit voor een barbecue en zij nodigen ons uit voor een parilla op de dezelfde barbecue en een stoofpannetje kippenpoten in hun woonkeuken. Wij zijn zo blij met deze lieve mensen, natuurlijk betalen wij voor het onderdak, maar hun gastvrijheid gaat zo veel verder. Dat het ook anders kan horen wij van WeLeaf (Zoë en Olivier) het reizende stel uit Nederland en België. Zij dachten in Canada een fijn onderdak te hebben gevonden om de crisis uit te zitten, maar werden na een dag of tien verzocht toch onmiddellijk te vertrekken.

Een likje dankbaarheid en het Spaanstalige recept voor een Hollandse appeltaart

En we appen en bellen, Skypen, Whatsappen, Zoomen en FB-en heel wat af met vrienden en familie. De whatsapp-groep van fietsers in Latijns-Amerika dooft verder uit. Geen paniek meer, geen vragen hoe men de hoofdstad kan bereiken en nog ergens een fietsdoos kan scoren. Veel fietsers zijn inmiddels naar huis teruggekeerd, van de bij ons bekende fietsende Nederlanders is niemand meer in Latijns-Amerika. Onze oproep binnen de whatsapp-groep of er überhaupt nog Nederlanders zijn achtergebleven, bleef onbeantwoord. Met Nienke en Pim, op social media bekend onder de naam #outdoorroamers, hebben we gezellig geskypet. Zij zitten in een vakantiehuisje op de Veluwe, omdat hun huis nog verhuurd is tot aan de zomer. Robert en Lyn (#rolynaround) hebben we in Thailand ontmoet en fietsten ons tegemoet maar besloten in Equador terug naar Nederland te keren. Jelle (#orangeguyonabike) fietste toen wij hem tegenkwamen samen met zijn vader Peter naar Ushuaia. Peter vloog naar Nederland, Jelle wilde nog van Sevilla naar Nederland fietsen maar strandde in de lockdown van Spanje.

Daniel, de fietsende Spanjaard uit Zarragosa die we vanaf eind januari al een keer of drie zijn tegengekomen en ook op weg naar Alaska, zit vast op een camping in Zapala 200 kilometer ten zuiden van ons. Ivan, de superaardige Engelsman die we in Oirschot onderdak hebben gegeven en daarna in Georgië weer zijn tegengekomen, zit vast in Nicaragua. Hij kampeert in de tuin van een in Nicaragua wonende Nederlander, gevonden via het fietsersnetwerk van Warmshowers. Gaan we hem ooit nog tegenkomen in Zuid Amerika zoals we hadden gehoopt? Jenne en Annalies ontmoetten we in Laos en fietsen nu in Taiwan en hopen nog verder door te kunnen in Japan. We houden contact met hen via mail, Messenger en Whatsapp. Het contact met Scott, de Amerikaanse fietser die we in Thailand en Australië zijn tegengekomen, hebben wij verloren. De laatste keer was hij (weer) in Cambodja. Wij hopen dat alles goed met hem is. Met Carla en Jelle, die we in Australië zijn tegengekomen en die daar nog steeds zijn, gaat het prima. Ze konden nog lang doorfietsen maar op weg naar Perth via de beroemde de Nullarbor zijn ook zij gestrand in quarantaine.

O ja, en hoe zit het dan inmiddels met jullie beheersing van de Spaanse taal? Mwah, de Spaanse lessen vallen ons best zwaar tegen. Het heeft de reputatie een makkelijke taal te zijn, maar het kost ons toch aardig wat moeite om na deze 30 dagen een verhaaltje te kunnen vertellen of te kunnen begrijpen wat er wordt gezegd. We proberen Spaans te leren via de app Duolingo. Na heel wat uren en zo’n 100 levels begint de verleden tijd en de voltooid deelwoord het flink lastig te maken. Bovendien hebben we nog niet erg veel woorden geleerd. Meeste fouten maken we in de ‘a’ ertussen, ‘de’ erbij of ‘los/las’ verkeerd. Niemand die daar moeilijk over doet in een gesprek maar bij DuoLingo verliezen we dan weer een hartje (je hebt er vijf en zijn ze op dan mag je -in de gratis versie althans- een dag wachten). En als we iets niet willen is dat we hartjes verliezen!!!

Genieten van het Argentijnse leven: lekker eten van de barbecue of stoof en natuurlijk dansen