Jaaaa het is vakantie!! Maar waarom gaat de wekker dan op hetzelfde vroege (werk)tijdstip af? Ah ja we gaan naar Andalusië en gaan daar een eindje fietsen. De fietsen, de stalen adventure bikes, nemen we mee want we hopen vooral onverhard te fietsen. Het meenemen van fietsen levert altijd gedoe, spanning en wat stress op, ook nu weer. Als Roelie zich bij het fruit snijden zich een flinke jaap in haar wijsvinger toedient, hopen we nog dat het daarbij blijft en de rest van de reis op rolletjes gaat.
Aangekomen op het vliegveld bij de incheckbalie worden we van die hoop afgeholpen. Ryanair verlangt tegenwoordig dat je online incheckt. We vliegen niet meer zoveel en dit was ons onbekend, maar we zouden daarover per e-mail geïnformeerd moeten zijn. Tja dat zou kunnen maar tussen alle spamberichten van Ryanair (vaste stoel reserveren, extra bagage, verzekering afsluiten, hotel boeken, auto huren, enzovoort) kan een dergelijke oproep teloor zijn gegaan. Maar geen nood: we hebben nog 5 minuten om dit alsnog online te regelen; het is 08:45 en inchecken kan tot 2 uur voor departure, oftewel tot 08:50 uur. Met de smartphone gaat dit echter niet op rolletjes en om 08:52 is de administratieve handeling verricht. Ja inderdaad, 2 minuten te laat en niet meer mogelijk volgens Ryanair.
Niet getreurd, fysiek inchecken kan even verderop bij de speciale balie voor reizigers ‘met een probleem’. Na een halfuur wachten en het neertellen van maar liefst €110 rollen er twee strookjes boardingpass uit de printer en kunnen we de fietsdozen eindelijk op de band voor odd size luggage leggen en zelf naar de security check lopen. De schoenen moeten uit van een meneer, en even later toch aan van een mevrouw voor we door het detectiepoortje lopen. Roelie wordt gefoeuilleerd en later ook nog eens gevraagd te blijven, omdat er iets in haar bagage zit dat om nadere controle vraagt. Geen idee wat dat kan zijn, waarschijnlijk het zakje met kaasblokjes. De controleur ziet iets wat een zakmes kan zijn en vraagt Roelie het ritsje van de tas te openen. Roelie kan zich voor de kop stoten en wil het zakmes eruit halen. De inmiddels roodaangelopen schreeuwende controleur verordineert Roelie met haar hand uit de tas te blijven, want zij zou hem kunnen aanvallen met het Zwitserse mini-wonder. Nou zeg! Het zakmes verdwijnt in de prullenbak van de bullebak en zo zijn we weer een schadepost rijker. Het feit dat dit ons al twee keer eerder is gebeurd (in Georgië en New Zealand) en Roelie nog eerder eens (in Australië) houden we maar voor ons.
Afijn, we kunnen verder. Bij de boardinggates kunnen we naar buiten kijken en zien dat het best mistig is geworden. Even daarna wordt er iets omgeroepen. Het is slecht te verstaan maar we krijgen wel mee dat een toestel aan de grond wordt gehouden en dat Ryanair zijn excuses aanbiedt…, nee hè? Even later wordt het bericht herhaald in een Oost-Europese taal wat natuurlijk wel vreemd is voor een vlucht naar Spanje. We gaan op zoek naar een informatie monitor en zien tot onze tevredenheid dat onze vlucht gewoon vertrekt met gewoon een half uur vertraging. Dat half uur is uiteindelijk bijna een uur als we, 10 rijen uit elkaar, de startbaan op taxiën.
Even na twee uur 's middags landen we in een heerlijk warm Malaga. Wat een verschil met de winterse en mistige wereld die we achter ons hebben gelaten. Het vakantiegevoel krijgt meteen een boost. De vakantie kan beginnen!
We hebben voor de eerste én laatste nacht een lieflijk mini-hutje gehuurd vlakbij het vliegveld. Bij de uiterst vriendelijke eigenaar, Jesus, hebben we geregeld dat we de dozen bij hem in bewaring kunnen geven voor de terugreis. We checken de taxi standplaats en zien geen enkel vehikel dat groot genoeg is om onze fietsdozen mee te nemen. Daarom besluiten we de fietsen al bij het vliegveld in elkaar te zetten. Het is een stukje van 4 km naar Jesus' crib en we tillen de doos op de fiets en proberen deze al wandelend in evenwicht te houden. Het blijkt toch nog best wel een toer en nat bezweet komen we een uurtje later aan. Jesus geeft aan dat hij voor ons een grotere taxibus zal reserveren, maar dat is pas over 4 weken.
Op de eerste fietsdag fietsen we eerst een stuk langs de kust en over de boulevard door Malaga (route). We doen het rustig aan vandaag: niet meer dan 50 km en maar één bult op. Er is meer dan voldoende tijd om al in Malaga bij één van de vele koffietentjes te stoppen voor een café con leche. Er zullen nog vele volgen deze vakantie!
We zijn niet de enigen die op deze prachtige zondagochtend de pedalen laten ronddraaien om de stad uit te klimmen die ene bult op. Het blijkt een populaire route voor fietsers en motorrijders en dat is een goed teken, een voorbode voor een mooie route.
Op het hoogste punt, de Puerto de Léon net boven de 930 meter, staat een restaurant met terras. We hebben wel een pauze verdient maar het het terras is helaas vol en daarom rest ons rust op de banglair (de wat?), de vangrail. Zo'n 15 jaar geleden hebben we bij een kerstfeest een spelletje gespeeld waarbij de v een b werd (zoals Spanjaarden doen) en de r werd een l (zoals Chinezen doen) en andersom. Sindsdien is er een hersencel die van het woord vangrail een banglair maakt. We gaan geen namen noemen maar Arjan, Janneke en Thea hebben waarschijnlijk dezelfde afwijking.
Na een korte pauze op de top fietsen we door het stadje Colmenar. Het heeft niet de uitstraling die we hadden verwacht en we besluiten na enig getreuzel en gegoogel om af te dalen naar het volgende dorp. We vermoeden wel dat iets te maken kan hebben met het feit dat het siësta-tijd is op ook nog een zondag. Als we in Colmenar zouden stoppen vandaag starten we de volgende ochtend een afdaling van 7 km en het is in de ochtend flink koud. In het volgende dorp Riogordo is echter (nog) minder leven op straat en echt alles is dicht. Ook het hostal dat we net daarvoor via internet hebben geboekt. Er staan drie telefoonnummers om te bellen als we een reservering hebben maar er wordt op alle drie niet opgenomen. Drie rondjes door het dorp en de feitelijke check dat op zondag inderdaad tijdens siësta tijd hier niets open is, staan we maar wat te dralen voor het hostal tot een dame in pyjama en sloffen de deur voor ons opent. Ze lag te slapen. We voelen ons ietwat schuldig maar zijn tegelijk erg blij dat we onderdak hebben.
Vandaag wordt de finale van de WK voetbal gespeeld. Argentinië staat al 2-0 voor als we gedoucht en omgekleed op zoek gaan naar de pizzeria, het enige iets dat op deze zondag open is volgens de gastvrouw. Onderweg zien we dat er ook een bar open is waar op een groot scherm het voetbal opstaat. Het is voor Spaanse begrippen nog lang geen etenstijd al hebben we verschrikkelijke honger. Wel leuk om even voetbal te kijken met de lokale (voornamelijk tiener) bevolking. Het wordt nog een knotsgekke wedstrijd die eindigt in 2-2 en na verlengen 3-3 en na strafschoppen juicht Messi en huilt Mbappe en lopen wij alsnog verder naar de pizzeria.
Dag twee is de dag van uitersten, van genieten en ultiem geluk tot vloeken en afvragen waarom we onszelf in hemelsnaam zoiets aan doen. We zijn aanbeland op de route die willen fietsen: de Transandalus. Gisteren hebben we meteen geconcludeerd dat de korte winterdagen, de vele hoogtemeters, het terrein en de kou op hoogte ons gaan weerhouden van het fietsen van de hele route van 2000 km. Maar we zijn erg benieuwd naar de gravelroute en hoe zwaar die is.
De eerste paar meter van de Transandalus zijn steil. Verderop komen we een over de weg gespannen ketting tegen en nog even verder liggen over de weg gestorte rotsblokken om maar aan te geven dat het privé wegen zijn en mensen zoals wij niet welkom zijn. We moeten geregeld afstappen omdat het te steil is en soms omdat de regen van de voorafgaande weken nog in de vele modderplassen over de breedte van het paadje liggen. We proberen die hordes lopend te nemen door zelf door de struiken langs de zijkant te lopen en daarbij de fiets niet los te laten. De banden en velgen en ook onze schoenen worden voorzien van een dikke modder coating. "Impassable when wet" schiet er door ons hoofd. Harry's stoere actie om door een plas te fietsen levert schonere wielen maar ook een nat (bruin) voetje en heel veel gevloek. We zetten een nieuw record en doen zo ongeveer een uur over 5 kilometer. Wandelend is sneller.
Maar daarna is de route prachtig. Die brengt ons na 50 kilometer en meer dan 1200 hoogtemeters in de kloof bij Alhama de Granada en dan is zoveel van het afzien alweer vergeten en vergeven.
Vanuit Alhama de Granada duiken we terug weer de kloof in. Deze keer wordt de overigens prachtige en zeer fietsbare, pas platgewalste weg geblokkeerd door een kraanwagen. Die gaat een poging doen om een wals uit de afgrond te takelen, die daar blijkbaar naar beneden is gestort. We vrezen allebei dat dit niet goed is afgelopen voor de bestuurder van het gevaarte, hopelijk heeft hij zijn vege lijf kunnen redden door op tijd uit de cabine te springen. We kunnen als fietsers gelukkig onder de takel door en daarna is de weg inderdaad wat minder goed gewalst, maar er wordt hierover geen klacht ingediend.
De route leidt ons van de weg af en opnieuw mogen we een poging doen om het traagheidsrecord van gisteren te verbreken. Het pad is op veel plekken weggespoeld en heeft op meer plekken een onmogelijk hellingspercentage van 30-40%. Het record van gisteren wordt niet verbroken, maar we doen wel zo'n 45 minuten over de 5 kilometer die dan volgen.
Boven aangekomen zien we dat de Transandalus weer het modderdal inschiet, daar hebben we niet heel veel zin in. Via een kleine afkorting snoepen we iets van 2 kilometer, maar vrijwel zeker een hoop ongein, van de route af. In Játar kopen we water en bananen voor onderweg.
We fietsen door een wat rommelig akkerbouwgebied naar een stuwmeer. Harry neemt de weg door het water en scoort opnieuw natte voeten en Roelie pakt de afkorting via een smal bruggetje. De bananen liggen dan nog onder het touwtje op de kontraket, zoals we de forse zadeltas noemen.
Terwijl Harry druk is met het fotograferen van zijn fiets, rijdt Roelie tevergeefs terug om de bananen te zoeken. Die zijn ergens tussen het bruggetje en het stuwmeer van de kontraket gesprongen.
Wat volgt is een klim naar ruim 1200 meter hoogte met vanaf de top een prachtig zicht op de besneeuwde toppen van de Sierra Nevada. We fietsen naar Granada en a) korten de Transandalus route daarmee enorm af en b) slaan de hogere koude bergpassen over.
Zeg je Granada dan zeg je Alhambra, de toeristische trekpleister waar zelfs de grootste cultuurbarbaren, want daar scharen wij onszelf onder, eigenlijk niet omheen kunnen. Een los kaartje is niet meer te krijgen en ons rest een rondleiding met een gids. In drie uur tijd slenteren we gids Nieves door de tuin, het fort en het paleis.
Granada uit betekent de Sierra Nevada in de rug. We gaan naar Jaén en doen dat in twee etappes die we de routeapp Komoot laten plannen.
De weg loopt door een rivier en daar aangekomen is er geen brug. Deze keer gaan bij ons beide eerst de schoenen en sokken uit en we waden door een steenkoud riviertje naar de overkant. Teruggaan is geen optie want het pad aan de schaduwzijde bestaat uit hele glibberige modder. Naar beneden lukte nog wel. Harry heeft het zelfs even van dichtbij bekeken toen hij uitgleed. Net als Bambi op het ijs lukte het om weer op te staan en naar de veilige berm van het pad te stuntelen.
Na een overnachting in een prachtig boutique hotel in Alcalá la Real vervolgen we de weg naar Jaén. Via rustige brede asfaltwegen komen we op een smallere weg terecht die ons vreselijk steil laat klimmen. Vooraf dachten we aan 500m in 10 km wat grofweg dan 5% gemiddeld zou zijn, maar dat klopt niet. Veel stukken van >10% tussen de zee van olijfbomen door. Aan de achterkant van de pas loopt de weg geleidelijk naar beneden totdat we een afslag krijgen en aan een gigantische spectaculaire en ruige downhill beginnen naar een stuwmeer. Langs het stuwmeer mogen we afwisselend klimmen en dalen tot we weer op asfalt staan met een verbodsbord. Een alternatief is er wel maar betekent weer flink klimmen en we besluiten de gok te nemen en verder af te dalen op de verboden-in-te-rijden weg. Via een tunnel komen we op een prachtige weg door een kloof. Kilometers lang komen we niemand tegen. De vrees houdt aan dat de weg ergens is weggeslagen en dat we terug moeten maar we hebben ongelooflijk veel mazzel en fietsen zo Jaén binnen.
In Jaén wacht ons een primeur. De fietsen mogen van het hotel geparkeerd worden in een parkeergarage maar daar moet wel een plek voor worden afgehuurd. We hebben geen zin meer om een ander hotel te zoeken en vermoeid zetten we fietsen in de garage tegen een hekje waar we de sloten aan vast kunnen maken. Als we later zitten te eten in een restaurant in de stad krijgen we de melding dat we de fietsen op een privéplek hebben gezet en dat we ze moeten verplaatsen naar een hotelplek. Dat doen we mopperend. Midden in de nacht sturen ze ons nog een bericht dat we ons geen zorgen moeten maken en dat de priveplek niet gebruikt wordt...
Vanuit Jaén rijden we naar Cordoba. We zitten nu in een soort binnenring van de Transandalus en kijken, zoals bij de relay van het shortstrack en bij de aflossing bij het baanwielrennen, waar we kunnen invoegen. Op het middengedeelte van de weidse piste liggen een paar zogenoemde Via Verdes, veelal oude spoorwegen die nu fietspad zijn. Lekker makkelijk, flink meters maken en genieten van olijfbomen, olijfbomen en olijfbomen, zo ver het oog reikt. We begrijpen dat deze Via Verde 'de Aceite', de olie, heet. Veel olijven hangen nog aan de boom en worden geoogst. Olijvenfan Roelie heeft er ene geproefd en die was niet te pruimen.
In het stadje Baena vieren we kerstavond in een gloednieuw appartement van een particuliere verhuurder. Omdat we verwachten dat alles dicht is, ofwel gereserveerd had moeten worden, doen we boodschappen bij de supermarkt in het dorp en schuiven een pizza in de oven. De eigenaar van het appartement beaamt dat morgen op 1e Kerstdag alles dicht zal zijn en we kopen ook het een en ander voor ontbijt. Het appartement is nog niet helemaal af maar het heeft een bank en een grote tv met de mogelijkheid om Netflix in te loggen. Op kerstavond kijken we naar één van onze favoriete films Forrest Gump.
Tot in de vroege uurtjes horen we gefeest op straat. De cerveceria naast ons draait overuren en is tot onze verbazing de volgende ochtend bij ons vertrek ook weer open voor koffie en ontbijt. Hoezo alles dicht?
We fietsen verder naar Cordoba. Al snel duiken we een dal in. De weg is op veel plekken volledig bedekt met modder en stenen. Erosie moet hier een groot probleem zijn, maar dat lijkt logisch met die olijfboomgaarden zonder enige andere begroeiing. Zowel op deze weg als op de 35 kilometer lange weg naar Cordoba komen we hooguit 6 auto's tegen. Het is dus lekker naast elkaar fietsen vandaag, maar ook een beetje saai. De olijfboomgaarden maken plaats voor kale akkers en het uitzicht is een stuk minder imposant dan de afgelopen week. Maar we weten dat op het eind van de dag een Andalusische parel op ons wacht: Cordoba.
We fietsen Cordoba binnen over de Romeinse brug naar de Mezquita. Direct ernaast ligt een groot, net en goedkoop hotel. We blijven een extra nacht om een bezoek te brengen aan deze stad vol geschiedenis. Op deze Eerste Kerstdag zijn er voldoende eettentjes open en we nestelen ons op het terras van een tapas restaurant. Voor de middag tapasronde zijn we te laat en voor de avond tapasronde te vroeg, dus we bestellen wat a la carte. Hier in Andalusië kan je gewoon één gerecht met z'n tweeën bestellen; je krijgt er altijd zonder te vragen 2 bordjes en dubbel bestek bij. Erg prettig.
De volgende dag staat in het teken van deze blog en een bezoek aan de Mezquita. Daarom heen wordt gegeten, gedronken en geluierd. De blog van de eerste (ruime) week schrijven we heerlijk in de ochtendzon op een bankje bij de Romeinse brug. Daarna is het tijd om onze gids op te zoeken. De Mezquita kathedraal is inderdaad een bezoek waard: het is uniek hoeveel culturen, stijlen, geloofsuitingen en tijdsgeesten in een kolossaal gebouw samenkomen, op elkaar inwerken en versterken. Wij vonden het prachtig!
