Een lang weekend in Bursa
Bezweet van een pittige klim komen we in Misa aan, een naar het blijkt lief dorpje binnen de uitdijende grenzen van de miljoenenstad Bursa. Bursa is de hoofdstad geweest van het grote Ottomaanse rijk, heeft ruim 2 miljoen inwoners, en kent veel bezienswaardigheden. In Misa is volgens maps.me een camping; het is altijd afwachten of dat echt zo is, maar dit keer wordt het ook bevestigd door Google Maps dus we hebben er vertrouwen in. We fietsen eerst het dorpje in en zien langs de rivier aaneengesloten terrasjes. Dit ziet er leuk uit! Het plaatselijke mini supermarktje verkoopt niet veel. We schatten in dat met wat improviseren we er een van maaltijd van kunnen koken, maar de restaurantjes lonken. Het welverdiende biertje wordt er helaas niet verkocht. Op een terrasje drinken we een icetea en dan gaan we naar de camping.
We betalen 40 Turkse lira (omgerekend €5,58) voor 2 nachten bij de strak in het pak gestoken manager van het op het kampeerterrein gelegen restaurant. Er is een apart tentenveld en we zijn niet de enigen, zelfs niet de enige fietsers! We zetten de tent op en willen gaan douchen maar lopen eerst toch even naar het groepje, dat op het midden van het terrein zit, om hallo te zeggen. We krijgen direct een ijskoud biertje en wijn aangeboden en ayçekirdeği, oftewel zonnebloempitten, om op te knabbelen (of daar een poging toe doen want het vereist enige behendigheid).
Wij maken kennis met Aydogan en Ece, zij wonen in Istanbul en zijn met de bus naar Bursa gekomen. Ece restaureert al 30 jaar ornamenten in moskeeën, kerken en landhuizen. Ze laat een indrukwekkende serie foto’s zien met bladgouden plafonds en eigen ontwerpen. Sinds 7 maanden is Aydogan haar vriend en ze werken nu samen. Ze zouden 2 dagen hier kamperen, maar zijn er nu al 12 dagen.
Verder maken we kennis met een Frans gezin: Matthieu, Sophie en Luba uit de Vogezen. Ze zijn op de fiets gekomen en de route langs de Donau gevolgd. Sophie komt oorspronkelijk uit Madagaskar en daar zijn ze naar toe onderweg. Ze hebben hun huis een jaar verhuurd. Luba is 2 jaar en 4 maanden en slaapt overdag in de trailer achter de fiets van Matthieu. Luba is een oogverblindend mooi mannetje met een bos hoogblonde krullen op een zongebruind lijfje.
Die douche volgt pas veel later. We leren veelvuldig het woord voor proost. Harry onthoudt het maar niet en er volgen tot ieders hilariteit vele variaties op şerefe. Nadat de biertjes op zijn, gaan we op zoek naar de Tekelshop langs de autoweg, waar we de gewenste versnaperingen kunnen aanvullen, die we hebben genuttigd. Een Tekelshop verkoopt alcohol. We mogen van onze nieuwe vrienden niet ergens gaan eten of iets koken. Er wordt ons verteld dat “de dokter” (zo werd hij altijd aangesproken en zijn naam is niet bekend) straks komt en die brengt eten en (meer) drank mee.
De dokter is een vriend van Aydogan en woont en werkt in Bursa. Hij brengt lahmacun, de Turkse oprol pizza die wordt gevuld met tomaat, komkommer, peper en munt. Hartstikke lekker! Wij pakken de vijgen die we onderweg toegestopt hebben gekregen. Geen idee hoe we die opeten. Aydogan laat het ons zien en we smullen met z’n allen van de rijpe vruchten. Later op de avond fietst een jong stel uit Bursa de camping op en komt ook bij even bij ons zitten. Het tentenveld raakt inmiddels gezellig vol. De meesten komen na het donker en volgens Aydogan vertrekken de meesten weer vroeg in de ochtend: “they won’t pay”. De volgende dagen blijkt dat hij gelijk heeft.
We willen de volgende dag de stad in, maar we gaan niet. Er wordt brood gehaald en Aydogan bakt sucuk, een typische Turkse droge gekruide worst, met eieren. Er is ook kaas, tomaat, komkommer en peper. Het weer aangeschoven jonge stel uit Bursa, biedt eigengebakken cake aan met noten en Turkse koffie uit kleine porseleinen kopjes. In Turkse koffie zit een behoorlijk laagje koffiedrab. Harry drinkt voorzichtig de koffie. Aydogan neemt het kopje over en zet het op zijn kop op een plat bord. Onze vragende blik wordt na 10 minuten beantwoord als Ece aandachtig de achtergebleven drab gaat bekijken. Zij blijkt over de gave te beschikken om uit het patroon van het residu de toekomst te kunnen lezen. Als een medium leest ze in het patroon dat:
- Grote mama zal een postpakket opsturen dat per vliegtuig komt
- Wat je wenst, zal uitkomen
- Na deze reis ga je nog zes keer weg
- Stieren zijn geen probleem
Geen idee hoe groot haar gave is, maar Harry heeft inderdaad een stierenfobie.
Het is voor ons doen een zwaar ontbijt, maar het is ook al laat in de ochtend. Al snel na het ontbijt wordt er een blikje bier opengetrokken. Er ontstaat een basis reactie van Harry om een aanbod eerst een aantal keren af te slaan maar vervolgens toch overstag te gaan. De dokter vat het samen onder de daarna veel gebruikte slogan ‘no no no, yes yes yes’. Een ander veel voorkomende tekst is ‘okay, no problem’. We hebben inmiddels besloten op deze bijzondere plek met deze prachtige mensen langer te blijven en gaan morgen wel de stad in. We genieten volop van dit sfeertje en de saamhorigheid.
Het is 30 augustus, de onafhankelijkheidsdag of Zafer Bayrami dus onze vrienden en kamperende mensen om ons heen zijn in opperbeste stemming. De Turken vieren de moderne maatschappij zoals Mustafa Kemalpasa, oftewel Ataturk, die gesticht heeft. Er hangt een grote vlag aan de boom op het middenterrein. Vol respect en met grote liefde wordt er naar gekeken en over gesproken. De afbeelding van Atatürk heeft iets: een mooie uitstraling die we verder niet kunnen definiëren, maar het trekt onze blik en dat vinden de Turken weer mooi om te zien.
Ondertussen haalt Matthieu een auto op. De Fransen vinden het te heet om nu in Turkije te fietsen (en daar hebben ze misschien wel gelijk in). Ze stallen hun fietsen in een hok op de camping en trekken twee weken met de auto langs de westkust. We nemen afscheid van dit heerlijke gezin uit Frankrijk. Zowel Ece en Aydogan moeten een traantje laten.
Ece en Aydogan willen ‘s middags de bus terug naar Istanbul nemen. Ze moeten de volgende dag werken. Het tijdstip van vertrek wordt continu aangepast, continu iets later totdat er een telefoontje wordt gepleegd en besloten wordt om nog twee dagen extra te blijven. Fijn, nog een afscheid wordt ons bespaard vandaag!
De dokter is ook weer gearriveerd met zijn auto en heeft een vriend Summeth meegenomen. ‘s Middags gaat Harry met de mannen mee boodschappen doen. De mannen halen alles voor een mangal, een Turkse barbecue. Sis kebab met gekruid lamsvlees, kofte van gekruid gehakt, grote met kaas gevulde koftes, sausjes, brood en salade. Later gaat de dokter nog wat drank halen en komt terug met een extra vlag van meneer Atatürk voor ons! We hangen ‘m vol trots aan de waslijn bij onze tent.
Één van de honden uit de roedel, die op de camping woont, komt met een leren slipper aan gelopen. Even later verschijnt de eigenaresse van de slipper op één slipper en één blote voet. Haar man komt er achter aan gelopen. Het lijkt toeval. Ze zagen ons zitten en wilden een kijkje nemen, de hond heeft de kennismaking bespoedigd: Ahmet en Zuhal schuiven ook aan bij de barbecue. Twee vrienden van het fietsende stel uit Bursa maken de inmiddels grote groep compleet. Inmiddels wordt een luidspreker box in de boom gehangen en de Turkse muziek maakt het feest compleet. We dansen op Turkse wijze en om ons heen stroomt het tentenveld weer vol met allerlei kleine tentjes.
Ahmet en Zuhal brengen ons de volgende dag een uitgebreid en calorierijk ontbijt met börek met vlees en met kaas, simit (sesambagel) en taartjes met een pasta van walnoot en honing. Nu moeten we toch ook echt wat calorieën gaan verbranden en we fietsen naar de stad. In het winkelcentrum moeten we een detectiepoort door. In het chique overdekte winkelcentrum met dure merk winkels is het angstvallig rustig. Zou de dalende valutakoers van de Turkse lira er toe aanzetten dat men de hand op de knip houdt?
Bij Intersport en Decathlon kopen we wat fietsbenodigdheden en daarna gaan we naar de outdoorshop North Star van Ismail Deniz. Hij heeft ons eerder onderweg aangesproken en uitgenodigd om voor advies langs te komen. Ons plan om door het midden van Turkije te fietsen raadt hij ons af: in deze tijd van het jaar is het te heet en er is geen enkele schaduw. Via Lake Abant naar de Zwarte zee regio is een betere route. We nemen zijn advies enkele momenten in overweging en besluiten dat we inderdaad de plannen moeten omgooien. Het is inderdaad verstikkend heet. Ismail, bedankt! Ook voor het “survival” mes waar Harry al tijden naar uitkijkt en wat een aanzienlijk primaire en ego-verrijkende werking lijkt te hebben.
We worden ‘s avonds terug op de camping opnieuw verwend door Ece en Aydogan met een overvloed aan eten. Er is brood, kaas, verschillende soorten vleeswaren, tomaat, komkommer en zoete meloen. Summeth leert ons hoe we een shawl op z’n Turks en op z’n Arabisch knopen. De foto van Harry eindigt als profielfoto op facebook.
De volgende ochtend worden we om 9 uur door de dokter opgehaald om te zwemmen bij zijn appartement. De Frans/Madargaskaarse Sophie had kennelijk een vooruitziende blik en Roelie een badmuts gegeven. Voordat we gaan zwemmen wordt er wederom een uitgebreid en smakelijk ontbijt gemaakt in het appartement van de dokter. De dokter zelf is aan het werk.
Zijn appartement is groot en staat in een mondaine wijk vol hoogbouw. Vier flats staan rond een groot zwembad en barbecue veld. Het is te zien dat de mensen die hier wonen het goed hebben, althans financieel gezien. Als we elkaar even niet begrijpen gebruiken we Google translate. Dat levert soms bizarre vertalingen op en we lachen heel wat af.
Het zwembad is heerlijk maar Harry verliest meteen een contactlens. Aydogan ontvangt slecht nieuws van zijn broer die hem vertelt dat hij gaat scheiden. Dat drukt de stemming een beetje, maar toch kunnen wij heerlijk genieten. Later in de middag wordt Roelie door Ece meegenomen om te douchen en gaat Harry weer met de mannen mee om inkopen te doen voor een barbecue avond. Harry heeft veel druk op Aydogan gelegd om deze keer de kosten van de maaltijd voor onze rekening te nemen. Tot bij de kassa moest deze druk gehandhaafd blijven, maar het is uiteindelijk gelukt. De barbecue is wederom lekker en gezellig, maar door Aydogans stemming wat minder feestelijk dan de vorige keer. We leren veel over het Turkse cultuur en eten, waar we veel profijt van zullen hebben. Tegen middernacht brengt Summeth ons met de auto terug naar de camping, die wederom vol staat met nieuwe tentjes. Niet alleen de schaapjes aan de overkant van de weg, maar nu zijn er ook tot diep in de nacht blatende campinggasten te horen.
De laatste dag, zondag, ontbijten we met de bewaarde ‘left overs’ van voorgaande dagen. Aydogan heeft slecht geslapen en voelt zich fysiek en mentaal niet lekker. Het nieuws van zijn broer (en het gefeest van de afgelopen dagen?) ebt flink na. Ook hebben ze het zichtbaar moeilijk om weer terug te keren naar het drukke leven van Istanbul.
Wij gaan met de fiets naar een winkelcentrum voor een simkaartje voor onze WiFi hotspot en een contactlens voor Harry. Het aanschaffen van een prepaid sim lock free kaartje schept veel verwarring en taalproblemen bij een shop van Turkcell. We moeten onze paspoorten laten zien, formulieren worden ingevuld en het uiteindelijk te betalen bedrag wordt een paar keer naar boven bijgesteld tot uiteindelijk meer dan €30. In Servië betaalden we voor 4GB €3... We besluiten één van onze hulplijnen in te schakelen en bellen Iskander uit Istanbul die we in Alexandroupoli hebben ontmoet. Uiteindelijk besluiten we in goed overleg de koop even uit te stellen en terug te komen met onze hotspot-device. Vijf minuten later komen we echter een Vodafone shop tegen. “Laten we het nog een keer proberen”, zeggen we tegen elkaar en we lopen de zaak binnen. Even later staan we buiten met het gewenste kaartje voor nog geen €10. De speciale Apple paperclip voor € 3 kopen we niet. Bij de naastgelegen supermarkt kopen we een doosje paperclips voor € 0,50.
De contactlens is een moeilijker verhaal; het blijkt dat je in Turkije alleen op doktersrecept contactlenzen kunt bestellen, om ze na een week op te halen. Dat gaat het dus niet worden. Als we dat eerder hadden geweten had de dokter ons vast een recept geschreven. Onze Turkse vrienden gaan vandaag vertrekken. Harjan, de zoon van Harry, zal voor het eerst iets naar ons onderweg moeten opsturen.
Eenmaal terug op de camping zijn de dokter en Summeth gearriveerd en er worden nog een paar biertjes gedronken. Met Aydogan gaat het echter steeds slechter en tegen het eind van de middag is het moment van afscheid aangebroken. Met een traan en veel hugs nemen we afscheid van deze prachtige, lieve mensen. Zij naar huis, wij verder. De vlag van Ataturk, een klein turks vlaggetje, een bandana van Ece en een petje van Aydogan gaan met ons mee samen met alle prachtige herinneringen.
Op de laatste avond is het tentenveld van ons alleen. Iedereen is vertrokken en deze avond komt niemand meer in het donker zijn tent opzetten. Naast het tentenveld zijn er wel nog veel families lekker aan het barbecuen. Wij besluiten dit goed voorbeeld te volgen. Al die leuke restaurants inclusief die naast de camping waar je met je voetjes in de rivier aan tafel kan, laten we ongemoeid. Bij de Tekelshop kopen we een wegwerp barbecue compleet met kolen, tang en waaier. In het restaurant ernaast kiezen we lekkernijen uit de vitrine: kofte, sis kebab en biefstuk filet. De goed Engels sprekende ober, die ook nog een paar belangrijke nederlandse woordjes kent (achtentachtig, allemachtig prachtig) geeft ons bovendien nog extra sausjes mee van het huis. Samen met brood, verse tomaten, pepers en fruit weten we ons gegarandeerd van een heerlijke avond van een onvergetelijk weekend....
En als we klaar zijn en het tentje willen inkruipen, komt een jongeman dolma’s (met gebakken rijst gevulde aubergines en gevulde paprika’s) brengen van een familie van het naastgelegen barbecue veld: we zitten al vol maar ze zijn zo lekker dat we alles opeten.
Turkije is een mooi land vol met mooie mensen en heerlijk eten!