Vanaf camping Strasbourg fietsen we het oude centrum in met de bijzondere kathedraal waarvan een toren ontbreekt. Op zondagochtend is het rustig in de straten waar op verschillende plekken verrassende riviertjes en beekjes door heen stromen. Via een moderne witte langzaamverkeersbrug steken we de Rijn over en rijden we Duitsland weer in.
We volgen een route die Kinzigtal Radroute heet. Als je het Schwarzwald wilt doorsteken met de fiets, dan kunnen we deze route van harte aanbevelen. Langs het riviertje Kinzig is het mooi en eenvoudig fietsen en je komt een heel eind in het Schwarzwald zonder serieus te hoeven te klimmen. Dankzij de wind vanuit schuinachter stijgingspercentage met gemiddeld 20 km/u bedwongen. Verrassend mooi op deze route is het stadje Wolfach, een pareltje in het Schwarzwald. We blijven de Kinzig volgen tot vlakbij het dorp Schiltach, waarbij we een riviertje met dezelfde naam volgen. Bij Schiltach is een leuke camping met hooguit 40 kampeerplekken, een goed restaurant en sympathieke eigenaren die al ruim 30 jaar deze camping drijven. Hier slaan we ons tentje op. Ons eten hadden we uit Frankrijk mee genomen, omdat in Duitsland de zondagsrust strikt wordt nageleefd en alle winkels gesloten zijn. We drinken een lekker lokaal biertje bij het restaurant van de camping, waarna we een mooi pannetje ravioli voor ons klaarmaken (recept: 1 blik kantenklare ravioli en deze “opleuken” met een ui, paprika, een chorizoworstje en wat cayennepeper).
De volgende ochtend fietsen we nog een paar kilometer door het dal van beekje Schiltach: het blijft lekker fietsen met nauwelijks hoogtewinst en wind in de rug. Het lijkt wel of we het hele Schwarzwald via een dal kunnen doorsteken, maar dat is natuurlijk niet mogelijk. Vanaf het plaatsje Schramberg moet er dan ook flink geklommen worden over een drukke weg met veel vrachtverkeer. In onze route zat een shortcutopgenomen waarvan we vrij zeker zijn dat die niet fietsbaar is. De alternatieve, drukke autoweg is gelukkige ruim bemeten. Na een kilometer of 5 zijn we boven en laten we het Schwarzwald achter ons. Afdalen is er niet echt bij, we hebben het Schwabische land bereikt en blijven op hoogte.
Ons doel van vandaag is Tuttlingen, dat aan de Donau ligt aan de rand van de zuidelijke Schwabische Albs. Voordat we mogen afdalen naar het dal van de (nog “jonge”) Donau, klimmen we naar de officiële Europese waterscheiding op 693 m hoogte, tussen de stroomgebieden van de Rijn en de Donau.
Tuttlingen is een leuk, levendig stadje, maar belangrijker: ze hebben een kampeerplek voor (alleen) fietsers! Het kamperen is gratis en je hoeft niet nergens aan te melden of te registreren. Nabij het tentenveldje zijn openbare toiletten; we zijn in Duitsland, dus deze zijn over het algemeen schoon. Als je gebruik wilt maken van de keurige doucheruimtes en niet-openbare toiletten dan kan je een sleutel halen bij zwembad TuWassvoor €5 per persoon, stel of groep! Geweldig dit! Dit zou op meer plekken navolging moeten krijgen!
We zijn al vroeg (rond 15 uur) op deze kampeerplek. Er is niemand en we zoeken de beste plek uit. We hopen dat er meer fietsers zullen komen. Die wens komt uit, want laat in de middag is het veldje halfvol met uiteindelijk 10 fietsers, achtereenvolgens: een Duitse, een Canadese, een Belg, een Engelse en vier Fransmannen (en wij twee Nederlanders dus, haha).
De volgende dag moeten we onze ingepakte en ingesnoerde tent voor de 2e achtereenvolgende weer uitpakken omdat de iphone van Roelie er nog inzit. Gisteren hadden we afgesproken dat degene die nog iets in de tent laat liggen als die wordt ingepakt een gepaste “straf” moet ondergaan. In dit geval moest Roelie de 4 lege blikjes bier -in Duitsland € 1 aan statiegeld- moet inleveren in het mannenwalhalla: de Getränkehalle.
Vanuit Tuttlingen starten we meteen met fikse beklimming ca 7 km uit het Donau-dal de Schwabische Albs in. Eenmaal boven worden we getrakteerd op een geweldig uitzicht! We zien zelfs de Bodensee liggen, ruim 20 km naar het zuiden. Wat volgt is een geweldige afdaling door een prachtig natuurgebied. Ondanks onze snelheid zien we langs de weg een vos, een uil en twee hertjes vertoeven.
Aan het eind van de lange afdaling fietsen we vanuit Eigeltingen het laatste stuk richting Bodensee. Bij het dorpje Wahlwies verlaten we de geplande route. Deze zou ons dan direct naar Zwitserland brengen, om dan de zuidelijke oever van de Bodensee richting Oostenrijk te volgen. We kiezen echter om de Duitse noordelijke oever te volgen, om zo een overnachting in het dure Zwitserland te voorkomen.
Het blijkt een druk befietste route te zijn. Dat hadden we ook wel verwacht. We fietsen door een prachtig dorp dat Meersburg heet en vanaf daar schakelen de dorpjes zich aan elkaar. De dorpen bestaan uit hotels, campings, restaurants, pensionnetjes, Gasthofen,Biergartens, winkels en heel af en toe staat er een huis of boerderij tussen. Voor ons veel en veel te toeristisch en te druk. Vanaf de grote stad Friedrichshaven, halverwege de Bodensee, tot helemaal aan het einde in Oostenrijk (Bregenz), zien we ook de Bodensee niet meer vanaf het fietspad. Heel af en toe ziem we nog een glimp van het mee en de kleur is meer turquoise geworden, doordat het zware wolkendek ietwat openbreekt.
We zijn op zoek naar een camping. Op 20 km ten oosten van Friedringshafen liggen bij het dorpje Kressbron drie fietsvriendelijke campings op steenworpafstand van elkaar, zo laat de kaart van de tourist information ons weten. We fietsen naar camping Gohren en verheugen ons op een plekje op een veldje langs de Bodensee. De camping is echter megagroot en het veldje voor tentjes ligt apart en veraf van alles, ook van de Bodensee. Voordeel is wel, dat je niet de indruk hebt dat je op een camping met >1000 standplaatsen staat. Het tentenveld is leuk rommelig. Volgens de plattegrond van de camping zou het keurig onderverdeeld zijn in 100 plekjes, maar daar is niets van te zien. We schatten in dat iedere aanwezige tent zo’n 3 plekken inneemt. Onder de appeltjesboompjes vinden we een mooi plek op het einde van het veld en zetten de tent op platz 98/99/100.
Na het eten gaan we nog naar een restaurant waar op een groot scherm de WK-voetbalwedstrijd Frankrijk-België wordt getoond. We zijn nog op tijd om de spannende 2ehelft te kijken. In het publiek is geen Belg te bekennen. Op het einde van de wedstrijd treuren wij voor onze Belgische buren: we hadden het hun zo gegund!
De volgende dag fietsen we richting Oostenrijk, naar Bregenz en daarna de Alpen in (daarover meer in onze volgende blog). Voordat we er erg in hebben zien we dat de fietsbordjes zijn veranderd; zijn we al in Oostenrijk? Na een paar kilometer geeft een groot bord met Vorarlbergerop duidelijkheid. Goodbye Duitsland, vanaf nu vooralbergen…
