Na zes maanden opgesloten te hebben gezeten in ons kantoor aan huis, verlangen we naar een maand fietsen. We moeten weer gaan, anders worden we te zuur (en te dik). We kunnen kiezen tussen Thailand, Sri Lanka en de Canarische Eilanden. Als we de Canarische Eilanden al hebben geboekt als relatief veilige bestemming binnen de EU, weten we nog niet dat de nieuwe corona variant omikron de wereld weer op slot zal doen en dat Thailand zijn grenzen weer gaat sluiten. Op de dag dat Nederland opnieuw op slot gaat, vertrekken we. Het voelt raar, maar we overtreden geen regels en we zijn niet de enigen, hoewel het vrij rustig is op het vliegveld. Er zijn bijna geen campings op de eilanden. We laten daarom de tent thuis en kopen een minimaal bikepackingpakket zodat we MTB-, gravel- en toerfietspaden kunnen doen. Zonder tent opzetten en inpakken en zonder koken, hebben we tijd over. Tijd om te bloggen. Dus bij voorbaat onze oprechte excuses voor deze veel te gedetailleerde en eindeloos lange blog. Deel 1 brengt ons van Gran Canaria naar Gran Canaria met daartussen de eilanden die in het noordoosten liggen: Fuerteventura en Lanzarote.
Dag 1 Eindhoven AirPort - El Burrero, Gran Canaria
Om 5 uur loopt de wekker af in het hotel dat boven de hal van het vliegveld Eindhoven AirPort ligt. We checken snel en gemakkelijk in, want Roelie heeft al het nodige voorwerk gedaan. Het resultaat is dat we een uur bij de gates naar elkaar staan te gapen bij een leeg kopje koffie. Eindhoven AirPort is behoorlijk veranderd sinds we hier voor het laatst vlogen (5 jaar geleden) maar het is nog steeds een makkelijke uitvalsbasis, ook met de fiets. De winkels in de hal zijn gesloten vanwege de lockdown, maar de winkels bij de gates zijn allemaal open. Vreemd toch? We vertrekken een half uur later omdat de trap, waarmee we het vliegtuig ingingen, niet wilde loslaten. Het vliegtuig zit nog niet eens voor een derde vol, wat goed is voor de afstand van 1,5 meter, zullen we maar zeggen. De vlucht duurt ongeveer vier en een half uur. Net na de middag landen we vrij hard op het vliegveld van Gran Canaria en een paar oude mensen klappen zuinigjes.
Ver van tevoren zien we in het zuidwesten de machtige El Teide, de imposante vulkaan op Tenerife en met zijn 3718 m de hoogste berg van Spanje. Die willen we over een week of twee beklimmen (voor zover dat op de fiets kan). We zijn dus geland op Gran Canaria en gaan misschien morgenavond al met de ferry naar Fuerteventura, want we gaan eerst de (noord)oostelijke eilanden ontdekken.
De klok staat hier een uur terug dus we winnen extra tijd vandaag. We verliezen meteen bijna de helft als we bij de verkeerde speciale maat bagage voor onze fietsdozen staan te wachten. Gelukkig komt een vriendelijke dame ons vertellen dat ze de twee dozen bij een ander luik heeft zien staan.
Hadden we al gezegd dat die dozen enorm zijn? De fietsen hoeven niet gedemonteerd te worden en passen er helemaal in. Handig! Minder handig is dat de dozen te groot zijn om mee te lopen of te fietsen, of om mee te nemen in de auto of het openbaar vervoer. Thuis regelden we een speciaal taxibusje voor rolstoelgebruikers. Van achter het vliegtuigraampje zagen we dat de dozen alleen met een beetje moeite door de opening van het vrachtruim pasten. Hoe werkt dat hier op Gran Canaria? We moeten een taxibusje vinden om ons met de dozen naar ons laatste adres voor de nacht te brengen. Ja, laatste adres, want daar laten we onze dozen achter om ze over bijna vier weken op te halen en opnieuw te gebruiken. Er zijn genoeg taxibusjes, maar de fietsdozen passen er niet in. We halen de fietsen eruit en dan blijkt dat de chauffeur de lege dozen niet wil meenemen. Pas nadat de dozen vier keer uit elkaar zijn getrokken en dubbelgevouwen, is hij nog steeds mopperend bereid om de stapel karton mee te nemen. En even later zegt hij dat we €10 extra moeten betalen voor alle moeite die wij hebben gedaan terwijl hij daar zuur stond te kijken. Het zal nog wel even duren voordat we er stevige dozen van hebben gemaakt voor de terugweg, maar dat is voor later.
Het staat er op: de dozen zijn Giant
Eerst fietsen! Of eigenlijk eerst lunchen want het is al 13.00 uur. We vinden een terras met een menukaart die we grotendeels begrijpen. Harry houdt niet van vis dus valt de helft al af en dat maakt de keuze een stuk makkelijker. Uiteindelijk blijken de porties mucho grande. Veel kroketten, veel friet en twee biertjes later slaat de vermoeidheid van deze reisdag toch hard toe. We moeten ons nog omkleden, onze bagage verdelen over de nieuwe opstelling en we krijgen meteen te maken met de hoogte. Misschien is vandaag fietsen niet zo'n slimme zet. We besluiten in dit gehucht te blijven en vinden een paar straten verderop een eenvoudig appartement voor een siësta. Jammer dat het appartement twee verdiepingen hoog is en de fietsen door een heel smal trappenhuis moesten worden gesleept, maar je kunt niet alles hebben. We doen nog wat boodschappen omdat we ervan uitgaan dat we dit appartement vandaag niet meer zullen verlaten. Na de douche springen we in bed voor een powernap van ruim vier uur. s Avonds koken we een eenvoudige pasta waar we veel van over houden.
Afstand: ongeveer 1 km met hooguit 1 hoogtemeter
Accommodatie: Appartement & strand in Carrizal / El Burrero voor €62 incl ontbijt
Dag 2 Gran Canaria: El Burrero - Las Palmas
Het restje pasta is ontbijt en er is ook van alles als ontbijt in het appartement: yoghurt, toast met beleg, thee en koffie. Als halfbakken vegetariërs blijven we weg van de ham en worst en kauwen we op wat droog brood met kaas en jam, voordat we elk nog een paar happen pasta nemen. En dan stappen we eindelijk op de pedalen en beginnen we aan de eerste etappe. Meteen een steile klim van 5 km van zeeniveau naar 280 m en later een langere maar minder steile van 70 naar 380 m. We fietsen boven langs het vliegveld en op een paar stukken na met behoorlijk wat verkeer. De auto's, busjes en bussen houden echt goed afstand van ons. Soms zelfs zo ver dat een automobilist net niet durft in te halen en er een soort file achter ons ontstaat. Dat is bij het klimmen. Bij het afdalen rijden we net zo hard. Bij het klimmen worden we wel eens lachend en groetend ingehaald door een paar racefietsers. Buen dia en zo is het met 22 graden en een licht wolkendek ideaal fietsweer. Wildlife is er op dit deel van de route nauwelijks (op een uitgelopen hagedis na) en qua planten zien we eerst weinig, dan een scala aan cactussen en later ook wat geurende bloemen.
Om 13:00 uur fietsen we door het centrum van de hoofdstad Las Palmas en zijn de hoogtemeters voor vandaag voorbij. We lopen met de fiets door de drukke winkelstraat versierd met kerstbomen en nemen plaats in een zijstraat op een terras waar we veel Spanjaarden zien zitten. Dit keer bestellen we een Spaanse omelet en een huzarensalade en het bevalt ons beter dan de vette lunch van gisteren.
Daarna fietsen we langs de kust naar de veerboot. Er blijkt er vanavond nog een te zijn, maar de stad Las Palmas lijkt ons mooier dan het dorp waar de veerboot aankomt. We kopen een kaartje voor de boot van morgenochtend om 8 uur en vinden een hotel vlakbij de pier. Na een douche wandelen we naar het strand dat een prachtig zandstrand blijkt te zijn met zwemmende en zonnebadende mensen. We gaan op een terrasje zitten en maken plannen voor morgen.
Afstanden: 55 km met 810 hoogtemeters
Overnachting: hotel Puerto Canteras, Las Palmas de Gran Canaria voor €50
Dag 3 Gran Canaria, Las Palmas,- Fuerteventura, Costa Calma
De wekker wordt gezet zodat we op tijd zijn voor de ferry, een enorme boot met maar een paar passagiers. Het kost wat (€65 pp) maar dan heb je ook wat, namelijk heerlijke koffie, die maar €1,35 kost. En een veerboot met het uiterlijk van een catamaran die, met een heleboel vrachtwagens en twee fietsen in zijn buik, toch met meer dan 60 km/u vaart. We duiken onder wat wolken door over een bijna gladde zeespiegel. Het zou er behoorlijk wild aan toe gaan, zeeziektepillen worden aangeraden, maar niet vandaag. Nippend aan de café con leche van de boot (drie keer besteld) komen we erachter dat met het vroege vertrek drie van de vier fietshandschoenen kwijt zijn en na de bootreis dat Roelie's Argentijnse zonnebril uit Bariloche in twee stukken gebroken is. We twijfelen of we de fietshandschoen gaan missen, maar de zonnebril is zeker een gemis op deze stralende dag.
Meteen na aankomst op Fuerteventura komen we door een onverwacht gezellig dorpje vol pensionada's, maar gelukkig ook een sportzaak. Helaas heeft deze een zeer beperkte selectie zonnebrillen. De opticien aan de overkant verkoopt ze wel en er is veel aanbod. De goed Engels sprekende eigenaar raadt eerst alleen de sportzonnebrillen boven de €200 aan en pas na tien brillen is hij bereid om wat goedkopere brillen onder de €100 aan te wijzen.
Met een nieuwe zonnebril op Roelie's neus fietsen we naar een supermarkt om water en mueslirepen in te slaan. We hebben ons maar beperkt voorbereid en laten ons verrassen. Het idee is om na ongeveer 65 tot 70 km gravel ergens in het midden van het eiland een hotel te vinden, maar accommodatie in het midden van het eiland is vrij beperkt. We zien wel hoe ver we komen.
Langs de kust zijn veel resorts. Harry komt helemaal in de vakantiestemming en moppert over de verloren handschoen, de route tot nu toe en dat het ongetwijfeld hard werken wordt omdat we volgens het hoogteprofiel nog steeds vlak fietsen terwijl het zweet van ons hoofd nu al in onze fietsschoenen stroomt. Na 15 km geeft onze route een pad aan dat te voet al moeilijk begaanbaar is en veranderen we ons plan. We volgen het belabberde wandelpad langs de kust nog 15 km en zoeken dan een plek om te overnachten en doen de overige 30 tot 35 km later. Harry blij, Roelie blij, totdat de route ons naar de snelweg leidt waar een bord duidelijk maakt dat fietsen verboden is (en auto's en vrachtwagens die inhalen op 110 km waar je soms de 10 km niet eens haalt, is niet fijn fietsen).
We keren om en gaan terug naar een uitkijkpunt waar een paar zandwegen te zien waren en daar dalen we af. Wat we niet weten is dat we uren gaan doen om uit te komen op diezelfde snelweg maar dan een paar kilometer verderop met een geweldig fietspad ernaast.... wtf! In die uren duwen we de fietsen op en neer over zandpaden totdat we besluiten om de fietsen verder te duwen langs het zandstrand. Daar zien we veel mensen, over het algemeen Duits, in Adam en Eva kostuum. Sommigen mager en leerachtig met zongebakken biefstukkleur, anderen van top tot teen kreeftenrood.
Na dit natuurgeweld besluiten we het nog honderd meter hogerop te zoeken: er zou een mogelijkheid zijn om langs de snelweg te fietsen. En inderdaad, en zoals al gehint, komen we op een geweldig fietspad terecht dat uiteindelijk aansluit op een brede asfaltweg die ons naar Costa Calma brengt, een dorpje met een paar echte inwoners en een gigantische hoeveelheid vakantiegangers en wintergasten plus bomen en planten, wat in tegenstelling staat tot de dorheid van (de rest van) dit eiland. Enig wildlife is nog steeds ver te zoeken, maar de totale afwezigheid van muggen en vliegen daarentegen is hemels.
We kiezen een klein resort uit het grote aanbod en hijsen ons voor het eerst deze vakantie in badkleding voor een zwembad en terwijl Abu Dhabi gastheer is van het WK kortebaan zwemmen we superslow in een 10 meter bad heen en terug. We vermoeden dat de outfit van Adam en Eva ook is toegestaan in de Adult zone van het resort, maar dat hebben we niet gecontroleerd. Oh en er vallen 2 fietshandschoenen uit een tas. Toch niet verloren. Wat een dag, wat een dag. Wat is fietsen toch leuk (zolang je niet hoeft te duwen).
Afstand: slechts 30 km met slechts 390 hoogtemeters
Overnachting: hotel Taimar in Costa Calma voor € 82 incl. Duits ontbijt
Dag 4 Fuerteventura: Costa Calma - Casillas de Angel
De dag begint met Duitse brötchen en slappe koffie en dan zeggen we auf wiedersehen tegen de Duitse drietalige familie die dit fijne en gloednieuwe resort runt. We zijn even niet van plan om de Granguange route te volgen. De Granguange route is een meerdaagse wedstrijd voor afzonderlijk MTB, gravel en tourfietsen en de MTB routes worden geüpload in de route app Komoot. Gisteren vonden we het te moeilijk en we veranderen onze plannen en gaan voor een asfaltroute door het binnenland. Als de wegen druk blijken te zijn, kunnen we vaak een gravelalternatief proberen.
We zijn minder dan 10 km, maar meer dan 250 hoogtemeters onderweg als Harry zich afvraagt of er ook boten van Lanzarote rechtstreeks terug naar Gran Canaria gaan. We knijpen in de remmen om vanaf 6 km per uur tot stilstand te komen (windkracht mucho tegen en een helling op het kleinste verzet): dat kost hooguit een halve meter. We parkeren de MTB's tegen de vangrail en raadplegen het internet. Een leuk idee, en het blijkt te kunnen, maar dan moeten we het beste en het mooiste van Fuerteventura nu al in de route over dit eiland stoppen, want dan komen we niet meer terug. Het mooiste fietsgebied op dit eiland is het Parque Rural de Betancuria en dat ligt niet op de route van vandaag. We herberekenen de alternatieve route door dit vulkanische gebied en zien dat de etappe maar 13 km langer is. Oké, er zijn ook 600 extra hoogtemeters. We keren om en suizen naar beneden met de wind in de rug en een helling waarbij trappen totaal zinloos is.
Een zwart-witte bok is het eerste teken van leven in het verder kale landschap en dat is nog niet alles vandaag. Verderop zien we een dode kakkerlak, verschillende roofvogels, een familie half-tamme eekhoorns en 's avonds hebben we gezelschap van een kat en een mug. Maar dat is pas veel later op de dag.
Voor de route door het Parque klimmen we naar bijzondere uitzichtpunten en in het dorpje Pajera wanen we ons in een filmset van Game of Thrones en in de dorpjes Vega Rio de Palmas en Betancuria hebben we dezelfde ervaring. Het gaat goed vandaag en uiteindelijk komen we met onze luie en ongetrainde lijven aan op zo'n 70 kilometer en ruim 1400 hoogtemeters.
Het supergoedkope hotel aan het eind van de rit in het minder pittoreske Castillas del Angel is prachtig, maar omdat er nu zo weinig gasten zijn, is het restaurant tot het weekend gesloten. We hebben erge honger en Harry's sporthorloge geeft aan dat we vandaag 4000 kcal hebben verbrand. Er is nog een restaurant in dit inspiratieloze wijdverbreide dorp maar dat gaat pas om 21.00 uur open - heel normaal voor Spaanse begrippen - maar dat gaan we echt niet redden. We zien dat dit gat een mini-mercado heeft en hopen daar genoeg te vinden om onze eigen tapasavond te organiseren. Dit piepkleine kruidenierswinkeltje lijkt de laatste tijd ook minder klanten te hebben, want de openingstijden zijn een uur opgeschoven van 17.00 naar 18.00 uur. Het is 17.30 uur en we gaan op de stoep zitten en posten berichten op Instagram en Facebook. Even later kunnen we naar binnen en zien tot onze grote tevredenheid dat de basisingrediënten voor een lekkere tapas, brood, kaas, chips en wijn aanwezig zijn in deze miniwinkel.
Onder het genot van deze lekkernijen wordt het plan voor de komende kerst gesmeed en deze blog geschreven. Een nuttige afsluiting van een zware maar mooie fietsdag. Welterusten!
Afstand: 68 km met 1410 hoogtemeters
Accommodatie: Landelijk Rugama in Casillas de Angel voor €49 incl ontbijt
Dag 5 Fuerteventura, Casillas de Angel, - Lanzarote, Playa Blanca
Bij het ontbijt ontmoeten we een Nederlands stel met peuter Rik. Zij doen ook aan eilandhoppen maar dan met een huurauto. Van Fuerteventura naar Gran Canaria nemen ze het vliegtuig omdat dat goedkoper is dan de veerboot. Hoe kan dat? We denken dat we een stukje terug moeten fietsen over dezelfde weg als gisteren maar komen uit op een mooie gravelweg. We voelen ons net kinderen met deze fietsroute en zoeken vandaag vaker het grind op. Rond het middaguur komen we aan in het drukke, compacte stadje Corralejo. We hadden ons laten vertellen dat omikron hier welig tierde en dat iedereen op straat een mondkapje moest dragen, verder alleen buiten eten bij restaurants en niet meer dan vier mensen aan een tafel. We zijn benieuwd of het mondkapje op straat ook verplicht is voor ons fietsers. Het is hier redelijk vlak dus in principe zou het geen probleem zijn als het moet. Maar het blijkt dat ongeveer 99% van de mensen op straat toeristen zijn en die hele groep draagt géén mondkapje. We houden ons normaal aan de regels en gebruiken dit keer het systeem van de regel van de meerderheid en fietsen vrij ademend door deze verder leuk en gezellig uitziende stad.
In de haven informeren we naar de mogelijkheden van een veerboot naar Lanzarote. Er is keuze genoeg: drie maatschappijen met meerdere afvaarten per dag. Wij kiezen voor de boot van de maatschappij met de niet zo Spaanse naam Fred Olsen, waarmee we ook naar Fuerteventura zijn gevaren. De vaartijd is een kwartier en de prijs is in vergelijking met de (afstand van de) vorige veerboot nog pittiger: €32 pp. Er is genoeg tijd om eerst te lunchen in de haven en mooie jachten te zien en een paar surfers met hun boards onder hun armen en wetsuits om hun heupen. Na een Spaanse tortilla kijken we om de hoek naar de hoge golven waar de waaghalzen zich aan wagen.
Met kerstmis in zicht mailen we een paar accommodaties om te vragen of we onze fietsen veilig kunnen stallen en of het mogelijk is om 's avonds iets te eten. Alle drie geven ze aan dat ze ons kunnen ontvangen met fiets en eten. Eén accommodatie is eigenlijk te dichtbij en één te ver naar het noorden. Dus kiezen we voor de gulden middenweg en dat is in Puerto del Carmen, een toeristisch epicentrum, net als Playa Blanca, waar we vandaag (op kerstavond) aankomen. Onze voorbereidingen waren kort, maar langzaam vallen de puzzelstukjes op hun plaats. Plannen is zo ongeveer het laatste wat een fietser graag doet, wij in ieder geval wel. En dan is het toch leuk als te elfder ure er nog iets geregeld kan worden. Kerst, de jaarwisseling en Driekoningen zijn echt wel feestdagen om goede rekening mee te houden in Spanje, ook op deze toeristische eilanden. Met kerst en oud en nieuw lijkt er niets open te zijn, ook niet op deze toeristische eilanden. Kerst ligt nu voor ons; het duurt nog wel even voor we ons om die andere feestdagen druk moeten maken en al helemaal hoe we zorgen dat we uiteindelijk weer bij het vliegveld uitkomen.
Voor een stad die gedomineerd wordt door de toeristenindustrie is Playa Blanca niet mooi, maar ook zeker niet lelijk. Het grote voordeel van zo'n toeristisch stadje is dat op kerstavond bijna alles open blijkt te zijn en dat komt goed van pas. We checken in bij een gedateerd vakantiepark, volgens ons weer eigendom van een Duitse familie. Het ligt dicht bij de kust en de boulevard met winkels, bars en restaurants. We wilden eigenlijk zelf koken en we hebben ook een keukentje in onze bungalow, maar er is geen spons, afwasmiddel, zeep of shampoo en dat verklaart waarom alles groezelig en vettig aanvoelt. En dat verklaart weer waarom we bij zonsondergang op een terrasje aan de boulevard gaan zitten en eten bestellen. Dat is nog een voordeel van zo'n plek als deze, restaurants gaan vroeg open waar ze normaal in Spanje pas om 21.00 uur open gaan.
s Avonds geniet Harry van de gedateerde bank en kijkt een in het Duits nagesynchroniseerde film terwijl Roelie terugloopt naar het terras om de rugzak op te halen die we vanavond niet nodig hadden voor de boodschappen om te koken maar die later op deze reis misschien nog van pas komt. Overal om ons heen hangt was te drogen. Hopelijk is alles droog genoeg om morgen te dragen of in de tassen te stoppen.
Afstand: 40 km met 300 hoogtemeters Accommodatie: Bungalow Playa Limones voor €69
Dag 6 Lanzarote: Playa Blanca naar Puerto del Carmen
Vandaag belooft een prachtige etappe te worden. We fietsen door twee nationale parken waar relatief jonge vulkanen en hun lavastromen de boventoon voeren. Er loopt een weg doorheen, maar dat is het wel zo'n beetje: er groeit bijna niets.
Als het licht wordt worden wij ook wakker en dat is even na zevenen. We doen een stokbroodje in de broodrooster en trekken een fles sinaasappelsap open. Een beetje een karig kerstontbijt, maar op deze ochtend is alles gesloten, is ons verteld. We moeten wel ergens een flesje water scoren. De receptie van het hotel is ook gesloten en we gooien de sleutel van onze ruime maar ook wat vieze, plakkerige en vettige bungalow in de brievenbus. Naast de receptie is een koffietentje dat wel open is, ook op deze kerstdag. We hoeven elkaar niet aan te kijken en bestellen een kop koffie.
Het is precies negen uur als we onze schoenen in de pedalen klikken. Na ruim 10 kilometer rijden we tussen de lavavelden door. Wauw, dit is indrukwekkend! Even lijkt onze vreugde te verminderen als we een wegversperring tegenkomen, maar we besluiten het erop te wagen en er omheen te fietsen, de toeristen in hun huurauto's achterlatend. Na een paar honderd meter volgt nog een wegversperring, die zich ver in de richting van de zee uitstrekt. Ook hier weten we langs te glippen en zien dat het geen (2e) wegversperring is, maar een afbakening van een groot gat in het lavagesteente waarin de asfaltweg dreigt te verdwijnen. Hierna hebben we de weg helemaal voor onszelf en kunnen we optimaal genieten van de schoonheid en het geweld van de natuur: we fietsen langs de nog jonge kustlijn waar enorme lavastromen een paar honderd jaar geleden het land hebben uitgebreid. Sindsdien probeert de woeste zee het verloren gebied terug te winnen. Het resultaat is een grillige kustlijn waar blauwwitte reusachtige golven op het zwarte lavagesteente beuken. Het is een prachtig gezicht en het doet ons beseffen hoe nietig wij mensen zijn.
Voordat we de kust verlaten en het binnenland intrekken, dalen we een pad af naar Lago Verde. Op internet staan prachtige foto's van het groene meer. In het echt is er niet veel te zien, maar het pad en de verweerde rotsen zijn prachtig. Het doet ons denken aan twee jaar geleden toen we met kerst bij Hot Water Beach in Nieuw-Zeeland waren: mooie, romantische foto's als reclame en in werkelijkheid een modderpoel.
Terug naar Lanzarote. Harry heeft moeite om uit de clicks te komen en ziet dat hij een schroef kwijt is, waardoor de plaat los zit en er zelfs helemaal niet meer af komt. Dit is helaas al eerder gebeurd, maar we zijn niet zo slim geweest om reserve schroeven mee te nemen. Harry blijft de rest van de etappe op zijn fiets zitten en kan alleen de rechter losmaken om zijn voet op de grond te zetten en met dat goed in het geheugen gebeiteld gaan we verder. Het landschap bestaat uit zwart lavagesteente dat niet als een gladde pasta maar als brokkelige en gekartelde korrels om ons heen ligt. Heel af en toe zien we een grasspriet, een cactus of een palm en dat valt meteen op en zorgt ervoor dat we bijna beginnen te applaudisseren voor deze groene pioniers. Hoog om ons heen schieten de toppen van vulkanen de lucht in. Sommige zijn grijs, andere zachtgeel en vele zijn dieprood. De meeste hebben die beroemde spitse punt en andere missen het dak en hebben dus een brede krater.
We fietsen door het Parque National Timanfaya en met ons meer fietsers, zonder bagage weliswaar. Het is een populaire route en dat is begrijpelijk. Het landschap is bizar en niet vast te leggen op foto of film. We zijn er nooit geweest en zullen er ook nooit fietsen, maar de maan of Mars zullen er wel op lijken. Achter dit bizarre landschap zien we velden vol kuilen en gestapelde muurtjes en ontdekken dat planten zo beschermd worden tegen de wind. Tegen een heuvel zijn ze zo gerangschikt dat we de plant van dichtbij bekijken en we vermoeden dat het om een wijngaard gaat. Een check later op internet bevestigd dit vermoeden.
Na een steile afdaling fietsen we Puerto del Carmen in en bevinden we ons weer in toeristenland. Ons hotel ligt in het kloppend hart van de vakantiedrukte: vrijwel aan de boulevard met aaneengesloten bars en restaurants. De dame bij de receptie geeft ons een speciale prijs als we contant betalen. De ATM geeft ons echter weer een verhoging... Roelie helpt Harry uit zijn schoen zonder schroef en dus eindelijk van zijn pedaal en fiets. Bijna alle winkels zijn open ook al is het kerst. We besluiten meteen op zoek te gaan naar een schroef. We worden van een excursiebureau, dat fietsexcursies verkoopt, naar een fietsverhuurbedrijf geleid en vandaar naar een fietsenwinkel met werkplaats. Die zit nog net om de hoek, maar is helaas als een van de weinige gesloten met kerst. Dat regelen we morgen en dan doen we er een vrije dag bij. We hebben zin in een dagje strand en het appartement is te boeken voor een extra nacht.
Afstanden: 57 km met 930 hoogtemeters
Accomodatie: Moraña appartementen Lanzarote voor €80
Lago Verde is niet zo groen
Typische wijngaard op Lanzarote
Dag 7 Lanzarote: rustdag in Puerto del Carmen
Als we de deur uitstappen op weg naar de fietsenwinkel gebeurt er iets vreemds: een soort miezerige regen valt uit de lucht en het ontwikkelt zich tot een echte regenbui. De schroef is snel gerepareerd, maar een dagje strand en zee zit er niet in. Wat we doen is ons wat verder verdiepen in de dagen die voor ons liggen. Wat willen we nog zien van Lanzarote, waar kunnen we overnachten, tussen waar en wanneer varen veerboten en waar eindigen we op oudejaarsavond. Het is waarschijnlijk heel verstandig om zulk voorwerk te doen, inclusief reserveringen, maar het staat eigenlijk haaks op het vrije fietsleven waar we zo van houden. De keuze van accommodatie en route valt een beetje tegen, dus we boeken drie nachten in een appartement net boven de hoofdstad Arrecife om van daaruit rond het midden en noorden van Lanzarote te fietsen. Vanuit Arrecife vertrekt een boot om terug te keren naar Gran Canaria.
Afstand: te voet de boulevard op en neer zonder noemenswaardige hoogtewinst Accommodaties: een extra nacht in Moraña appartementen op Lanzarote voor €80
Dag 8: Lanzarote: Playa del Carmen - Costa Teguise
Roelie komt echt niet vooruit op de boulevard van Playa del Carmen. Dat is niet haar schuld, maar een bijna lekke achterband. Ze doet er alles aan om binnen gehoorsafstand van Harry te komen en toetert zijn naam over de natgepoetste boulevard. Uiteindelijk bereikt het getoeter het gehoor van Harry en reikt hij de helpende hand, of beter pomp. De band wordt opgepompt en lijkt niet verder leeg te lopen. We besluiten om door te rijden en te zien wat er gebeurt.
We fietsen langs de kust en het vliegveld naar de stad Arricife. Het voelt een beetje benauwd en dat geldt ook voor de drommen toeristen die uit een cruiseschip stromen. Opvallend is dat nu in deze stad iedereen wel een mondkapje draagt. We fietsen het binnenland in naar een museum (huh een museum? Jullie? Ja, maar dit betreft architectuur en de uren kunnen we dus declareren... hahaha, grapje!). César Manrique was een kunstenaar die een architectonisch stempel heeft gedrukt op zijn geboorte-eiland. Het museum is zijn huis geweest en daarna onder zijn supervisie verbouwd tot museum. Eerlijkheidshalve moeten we bekennen dat de meeste kunst ons is ontgaan, maar het huis/gebouw is werkelijk prachtig. Het huis staat op en in een lavaveld en vijf vulkanische ondergrondse bellen zijn ingericht als patio's waaronder een met een zwembad en dansvloer en de patio's zijn op hun beurt onderling verbonden door gangen die uit de lava zijn gehouwen. De tentoonstelling bestaat uit talloze foto's en video's van César en laat een rijke playboy levensstijl zien, maar ook iemand die geeft om zijn eiland, het milieu en de relatie tussen natuur en mens.
Terug in Arrecife kopen we van tevoren de kaartjes voor de boot terug naar Gran Canaria. Dan fietsen we het laatste stukje naar de toeristische badplaats Costa Teguise, ruimer en iets exclusiever dan de vorige badplaatsen. Dat kan echter niet gezegd worden van het restaurant vlakbij ons appartement. Het heet Ferrari, wordt gerund door een familie van Oost-Aziaten en verkoopt grote bieren voor €2 en gebakken rijst voor €5. Vader zit te gamen voor een enorm scherm, opa maakt grapjes, zoon repareert en sloopt goedkoop speelgoed (gemaakt in China?) en alleen moeder is hard aan het werk. De klantenkring bestaat voornamelijk uit Engelsen met dikke buiken, met veel plaatjes op de huid en een enorm gevoel voor humor, al dan niet geholpen door alcohol. We passen niet, maar houden wel van deze setting. en dus bestellen we nog een bier voor bijna niets.
Vanaf deze toeristenplaats aan de kust fietsen we nog twee rondjes en dan hebben we alle hoeken van dit prachtige eiland gezien!
Afstand: 33 km en 210 hoogtemeters
Museum: Stichting César Manrique voor €10 pp
Accommodatie: Holyhome Premium 109 in Costa Teguise voor €68
Dag 9 Lanzarote: ronde over grind in het midden
We kijken uit naar vandaag. De achterband is nog in goede staat. De bagage is van de fiets gehaald en blijft in het appartement zodat we alleen ons eigen (nog steeds over-) gewicht hoeven te dragen. We hebben een route gepland van 65 km over voornamelijk onverharde wegen om het midden van het eiland te zien.
We klimmen naar Teguise waarvan we gelezen hebben dat het de oude hoofdstad is en ontdekken dat het een prachtig verzorgd, authentiek en heel rustig stadje is. Op een bankje zit een Franse man naast een fiets met bagage. Hij fietst al twee weken rond op Lanzarote en Fuerteventura en zegt dat hij in een hangmat slaapt, maar misschien neemt hij ons in de maling of begrijpen we hem verkeerd: er zijn bijna geen bomen op deze eilanden. Het is grappig dat we voor het eerst een fietser mét bagage tegenkomen op de eerste dag dat we zelf zonder fietsen.
De afdaling achter de stad geeft een prachtig uitzicht op de steile berghelling van het noordwestelijke deel van het eiland. Onderaan is een strand waar het dan ineens ontzettend druk is; er staan veel auto's en campers geparkeerd. We stoppen om te kijken wat er aan de hand is en zien honderden surfers en her en der op het strand veel surfklasjes. Het dorp Caleta de Famara ademt ook al de surfvibes met een leuke mix van fietsers. We blijven de kust volgen en nemen een wandelroute. Op Komoot, onze navigatie-app was het pad getipt door mountainbikers en het is een mooie en makkelijke route en loopt helemaal tot La Santa. Daarmee hebben we de andere kant van het eiland bereikt en beginnen we aan de terugweg.
Een korte singletrack over zwarte, losse, puntige lava leidt ons uit La Santa en dat is best spannend. Zullen de banden het houden? We mogen hier echt niet vallen. De stenen zien er vlijmscherp uit. We vallen niet en de banden houden het ook. Later raken we gedesoriënteerd door de route van Komoot. Het lijkt erop dat de app is overgestapt op wandelen: het zou volgens de navigatie nog 6 uur duren om de laatste 25 km af te leggen. Het zandpad is een beetje los en daardoor zwaar, maar zelfs te voet zouden we sneller zijn. We breken de route af en maken een nieuwe terug naar "huis" die inderdaad afwijkt en maar 19 km lang is, ook over grindpaden, en minder dan 2 uur. Aan het eind van de middag gaan we bij Ferrari zitten en bestellen dos cervezas grande.
De Spar supermercado op de hoek heeft alle ingrediënten voor een pastamaaltijd en het keukentje van ons appartement is compleet qua kookgerei. We hebben zin om te douchen en weten dat we daarna lekker op de bank willen hangen en Nederlandse tv-programma's willen kijken. Dus niet meer naar een restaurant maar gewoon lekker zelf koken. Een restaurant bezoeken zou ook een probleem zijn omdat al onze kleren in de wasmachine zitten. Terwijl we genieten van een pasta met rode saus en een glas wijn, streamen we het Nederlandse Olympische kwalificatietoernooi schaatsen op de smart TV.
Afstand: 70 kilometer en 980 hoogtemeters
Accommodatie: Holyhome Premium 109 in Costa Teguise voor €68
Dag 10 Lanzarote: rondje asfalt in het noorden
Daar gaan we weer! De laatste dag op Lanzarote en dit keer wacht het noorden op ons. We twijfelen eindeloos of we de route met de klok mee of tegen de klok in zullen fietsen. We kiezen voor clockwise: eerst klimmen en dan terug langs de kust.
De eerste klim vanaf zeeniveau leidt ons naar de stad Haria, maar eerst fietsen we door een oud lavagebied dat door de wind is geërodeerd en eruit ziet als een verlaten stad. Er loopt waarschijnlijk een mooi MTB-pad door het terrein maar dat laten we voor wat het is. Het hoogste punt van vandaag bereiken we na 20 km en twee haarspeldbochten en is 588 m hoog. We herkennen het hoogste punt aan de parkeerstrook met een TUI-bus die gelukkig net weer volgeladen en weggereden is. Op de top staat een Engelse fietser langs de weg die op hoogte en met uitzicht ruzie maakt met zijn vrouw aan de telefoon. We staan nu op de top van de bergkam die we gisteren achter het surfstrand zagen. Het uitzicht over de valleien en de kust bijna 600 meter onder ons is prachtig.
De korte maar steile afdaling naar Haria is civieltechnisch een meesterwerk en een genot voor fietsers. Sommige haarspeldbochten zijn uit de rotsen gehouwen en op een andere staat een duur uitziend designhuis met een onbetaalbaar uitzicht. Halverwege maken we de afdaling nog leuker door van het asfalt over te stappen op het grind. In Haria staat het huis van Cesar Manrique waar hij tot zijn dood woonde en waarvan ook gezegd wordt dat het een meesterwerk is. We fietsen er langs maar laten het aan ons voorbij gaan en later vandaag bezoeken we Jameos de Aqua, ook van Manrique.
Haria is vanaf verschillende wegen te bereiken en ze zijn allemaal populair bij fietsers, wat ook blijkt uit de gast op de terrassen: vol fietsers! Ook wij rusten even uit voordat we beginnen aan een serie kleinere klimmetjes naar Mirador del Rio in het uiterste noorden van Lanzarote. De laatste klim, over een smalle ommuurde weg met uitzicht op het buureiland La Graciosa, is puur genieten. De mirador op de top op iets minder dan 500 meter is ook van Manrique en dat betekent entree betalen om vanachter glas te kijken naar het uitzicht waar we tijdens de klim al met volle teugen van genieten. We laten dit hoogtepunt-achter-glas van de meester aan ons voorbijgaan, tot grote tevredenheid van Harry.
Wat volgt is weer een prachtige afdaling naar Órzola, het meest noordelijke plaatsje van Lanzarote, wederom op zeeniveau. Het valt op dat er hier behoorlijk wat landbouw is, zij het op kleine schaal. Op kleine zwarte akkers groeien verschillende gewassen en hun groen vormt een scherp contrast met het zwart van de lava. Langs de noordkust liggen een paar zandstranden en later lage witte zandduinen die opnieuw een contrast vormen met het zwarte lavagesteente.
Op dit deel van de route hebben we voor het eerst een beetje lol respectievelijk hinder van de wind en dat betekent dat Roelie voorop gaat en geniet van de wind door haar haren en dat achter haar Harry begint te mopperen hoe zwaar het is. Dat gemopper gaat verder bij Jameos del Aqua waar Harry al protesterend twee keer €10 betaalt voor (alweer) een "Manrique plek" en er in recordtijd doorheen rent en buiten wacht tot Roelie ook klaar is met de route door restaurant, ondergrondse meren en zwembad van Cesar Manrique. Dat was de laatste, want 10 km verderop laten we zijn cactustuin links liggen en fietsen we door.
Het is dan nog 25 km naar het koude bier op het terras van Ferrari maar nu komt Roelie de man met de hamer tegen en is het haar beurt om te klagen en te mopperen. Blijkbaar heeft ze iets te veel genoten van de wind in haar haren. Maar het is haar vergeven, want voorop rijden is iets wat ze zelden doet. Een ijsje doet wonderen en dan kunnen de laatste hoogtemeters en de laatste afdaling worden ingezet en het bier besteld. En om deze heerlijke dag te verlengen kopen en koken we weer pasta (carbonara dit keer) en 's avonds streamen we de derde dag van het schaatstoernooi.
Afstand: 78 kilometer en 1300 hoogtemeters
Museum: Jameos del Agua, €10 pp Accommodatie: Holyhome Premium 109 in Costa Teguise voor €68
Dag 11: Arrecife, Lanzarote naar Las Palmas de Gran Canaria
We staan vroeg op en hebben ruim de tijd om naar de boot te gaan. Komoot trakteert ons op een mooi pad over een lavaveld naar de haven. Vanaf 10 uur zoeken we waar ze ons als fietsers willen hebben. De vorige keren moesten we ons opstellen bij de auto's, deze keer blijken we ingedeeld te worden bij de voetgangers. We staan onder leiding van een strenge dame die ons in een rechte lijn en haakse bochten over het haventerrein laat marcheren en eenmaal in het schip laat ze ons tussen de vrachtwagens en over de kettingen terug naar een schuurtje marcheren om onze fietsen neer te zetten en na twee seconden begint ze te roepen dat we weer achter haar aan moeten komen. Nou, nou, een beetje geduld missy; de fietsen moeten zo geparkeerd worden dat ze daar na de komende 6 uur ook nog steeds staan. We hebben geen idee hoe turbulent de oversteek zal zijn. Die overigens uiteindelijk helemaal niet onstuimig blijkt te zijn. De veerboot is een gedateerde veerboot voor langere afstanden (hij heeft cabines, die nu niet in gebruik zijn) en ligt lekker zwaar in het water. Langs de kust van Lanzarote springen dolfijnen vrolijk op uit het water. En dan is het wachten, eten en drinken, blog schrijven, van dek en plek wisselen en nog meer wachten tot we om 17.00 uur aanmeren in Las Palmas de Gran Canaria. We zijn rond! En nu op naar ronde 2: Gran Canaria, Tenerife en misschien La Gomera. Het voelde vanmorgen wel een beetje zo, maar we gaan nog niet naar huis!
Afstand: 8 km op de fiets met weinig (60) hoogtemeters en veel zeemijlen op de boot (en extra hoogtemeters tussen de 8 dekken van de veerboot). De overtocht kostte €85 pp.
