De bekroning...(Thailand 4)

In deze blog wordt niet gefietst, in deze blog wordt geluierd, gedronken, gesnorkeld, gecrosst, gefeest en gepingpongd. In deze blog komen de kinderen vanuit Nederland ons in Thailand bezoeken: 10 maanden niet gezien, 10 dagen to catch up. U bent gewaarschuwd.

Is het overenthousiasme of gewoon slechte timing? Hoe dan ook, we staan dik drie uur te vroeg op Suvarnabhumi airport. Als we de flight radar op de smartphone aanzetten, verlaat het vliegtuig met de kinderen net het Indische subcontinent. Zoals op elk groot vliegveld is er een smeltkroes van culturen te bezichtigen met de uitersten van een zwaar bebaarde arabier met in zijn gevolg minstens tien gedaantes in alles verhullende nikabs tot twee hoog geblondeerde Russische dames met over de top opgepompte neptieten, -billen en -lippen in nietsverhullende ‘kleding’. Na uren rondslenteren is het toestel veilig geland en staan we bij de uitgang van de arrival-hal. Er is geen Thaise versie van Joris Linssen van het “Schiphol”-programma ‘Hello Goodbye’ om ons te interviewen. Geen afleiding dus van het feit dat het toch wel erg lang duurt nadat hun vliegtuig is geland. Zouden er problemen zijn? Ze “smokkelen” best wel een aardig pakket aan goederen het land binnen: pillen voor Harry, versnellingsbak-olie, pedalen, belastingformulieren, contactlenzen, om maar een paar uitersten te noemen. Thailand staat niet echt lekker bekend als het gaat om straffen. Moesten ze in het vliegtuig zo’n formulier invullen en ‘nothing to declare’ aanvinken en durfden ze dat niet, of wel? Of zijn het de medicijnen? De spanning neemt toe en de ontlading is dan ook des te groter als er in de verte op drie afgepeigerde Hollandse kopjes een brede lach doorbreekt. Ja, ze zijn er! Harjan, de grote en evenzo lieve zoon met zijn prachtige vriendin Sacha en Evi, de kleine blonde engel van een dochter met knaloranje nagels en koffer met meloenenprint.

Het is negen uur ’s avonds als we met de bus arriveren in het gebied rond Khao San Road. Villa Cha Cha is onze tijdelijke thuisbasis. Inchecken is even een dingetje: veel papierwerk, een dikke borgsom en het kost allemaal in onze optiek veel tijd. Eindelijk krijgen we de sleutels en kunnen de inmiddels volwassen kinderen zich uit hun te warme kleren wurmen. Ze waren gewaarschuwd: het is heet in Bangkok. Ze hebben alledrie niet kunnen slapen op de reis hiernaartoe en ondanks de vermoeidheid brengt de drukte, chaos en festivalgevoel van dit gebied hun de energie om de straat op te gaan en de boel te verkennen. We dompelen ze direct in het diepe en bestellen Thais streetfood en lopen langs de opdringende verkopers van buckets, tuktuk ritjes en pingpong shows en ploffen dan neer op de krukjes van het popup cafe tegenover ons hotel. Zou het te maken hebben met de genen die Harry, Harjan en Evi delen? De nieuwsgierigheid wint het bij hun en alledrie proberen ze een ballon lachgas en alle drie snappen ze daarna niet zo goed wat de grap ervan is. Tja als je een paar keer in en uit ademt neemt het zuurstof gehalte af en voel je je wat licht in je hoofd, maar is dat ook niet zo als je in en uit een boterhamzakje ademt? Ondertussen wordt het ook duidelijk dat Evi niet heeft overdreven toen ze vertelde dat ze redelijk panisch wordt van beestjes. En dan niet alleen van die ene dikke kakkerlak die over de stoep en de voeten van Roelie rent maar ook van muggen, mieren en van de eetbare zwartgebakken spinnen en schorpioenen die de straatventers onder onze neus duwen. Evi blijkt stevig door de GGD te zijn gewaarschuwd: honden en katten niet aanraken, die dragen allemaal ziektes bij zich, geen gesneden fruit eten, daar zitten bacteriën op, geen gewassen fruit eten, die zijn met onvoldoende gezuiverd water afgespoeld, geen ijsklontjes in je drankje, die zijn niet van mineraalwater en hun water hier kunnen onze westerse magen en darmen niet waarderen. 

De volgende dag pakken we een taxi naar MBK Center, een pand dat onderdak biedt aan zo’n 2000 winkeltjes, de meeste met nepmerken die absoluut niet van echt te onderscheiden zijn. Een shopping walhalla dus en er moeten een paar shirtjes, zonnebrillen, slippers, tasjes, sarongs en snuisterijen voor het thuisfront aangeschaft worden. De taxi’s in Bangkok hebben normaliter een taximeter, alleen in de Khao San Road area, met al die buitenlandse toeristen, ligt de meter in het handschoenenvakje of ligt er een doek overheen met daarop een Bhoedda: “meter? No have!”. Er rest dan niets anders dan te onderhandelen over een ritprijs. De vraagprijs van de chauffeur ligt na onderhandeling nog steeds 100 Bath boven de prijs die Harry er voor over heeft. De chauffeur biedt uiteindelijk aan om een muntje op te gooien en Harry gaat akkoord onder voorwaarde dat hij het muntje opgooit. Harry wint gelukkig en we stappen in een taxi voor nog steeds de dubbele prijs van een taxi met meter…

Heeft de GGD Evi ook gewaarschuwd over het verkeer hier? Misschien wel; het is namelijk een veel grotere dreiging dan de voorgenoemde dingetjes. De taxichauffeur rijdt zoals gebruikelijk in Bangkok: elke keer tussen een rij wurmen. De Thai zijn overigens erg beleefd in het verkeer en er wordt weinig getoeterd en nooit gescholden of woedende gebaren gemaakt. Meestal geeft men elkaar de ruimte, maar onze taxichauffeur maakt het wel erg bont. Blijkbaar had een minibusje geen zin om onze taxi alle ruimte te geven. Waarschijnlijk aangemoedigd door de al bestaande schade aan zijn busje, boort hij zijn voorbumper in de flank van onze taxi. Wat volgt is berusting, geen gescheld of gedoe, er worden wat foto’s gemaakt, totdat een politieagent op een motor ons gebiedt om door te rijden en de schade ergens anders af te handelen. Die plek wordt snel gevonden, waarbij wij eerst in de veronderstelling zijn dat het bij het MBK Center is. De chauffeur wordt betaald en hij krijgt nog een klopje op zijn schouder om het leed te verzachten. Wat wij nog niet weten is dat het nog 2,5 kilometer lopen is naar de shopping mall, dat laat GoogleMaps ons later weten. Laten we over dit deel maar kort zijn: een afstand van 2,5 kilometer lopen is echt geen pretje in de zinderende hitte van Bangkok. De visie die Harry altijd in dit soort situaties heeft -zo snel mogelijk lopen (of fietsen), dan zijn we er ook snel van af- wordt (ook) door de kinderen niet gedeeld, mede door de direct opkomende blaren van de zomerslippers.

In het MBK worden we bijna KO geslagen door de loeiende airco’s die er voor zorgen dat onze oververhitte en kletsnatte lijven direct met ruim 20 graden afkoelen. Zweet verdwijnt en kippenvel verschijnt. Maar als we het sjiekere deel van het winkelcentrum verlaten, worden de kleinere kraampjes interessanter, wordt de temperatuur aangenamer en verschillende kledingstukken gepast. Harry geeft de kinderen nog een spoedcursus afdingen (probeer op de helft van de eerste vraagprijs uit te komen) dat in het begin best moeilijk blijkt te zijn: Sacha kan niet afdingen bij “lieve vrouwtjes”, Evi vindt het maar vermoeiend en Harjan vindt de vraagprijs soms gewoon schappelijk. Toch stappen we een paar uur later met een paar volle tassen voldaan weer in een taxi. Deze keer weten we zonder deuken het hotel te bereiken.

In de middag genieten we van verkoeling bij het zwembadje van Villa Cha Cha. Her en der ligt een boek maar gelezen wordt er niet. We kletsen heel wat af, maken foto’s, spelen een paar woordspelletjes en springen geregeld het water in. Dit bevalt ons wel. Dit bevalt ons zo goed dat we de volgende dag lekker bij het zwembadje blijven plakken totdat het tijd is om te vertrekken.

We gaan namelijk met een nachtbus naar het zuiden. Het zou zo fijn zijn als de kinderen door het slaaptekort en de jetlag lekker kunnen slapen in de bus, maar nee helaas. De achterbuurvrouw van Roelie krijst het uit als ze haar stoel achterover wil zetten. Ze heeft knieproblemen en de stoel mag niet naar achteren. Op de achterbank is nog plek en al snel komt ook Evi er bij hangen en dut even in. Sacha doet helemaal geen oog dicht en als we om 4 uur ’s ochtends bij de pier uitstappen ebt haar frustratie over het niet slapen langzaam weg. 

De fast speed catamaran brengt ons naar het paradijselijk eiland Koh Pha Ngan. De bungalow tussen de palmbomen aan het strand waar Harjan en Sacha intrekken heeft een idyllisch uitzicht en een heerlijke veranda. Het strand is verlaten en de zee is leeg. Een korte verkenning leert dat de zee hier heel ondiep is, vol ligt met steentjes en schelpjes en de temperatuur van het water verre van verkoelend is. De oplossing is snel gevonden: twee volle dagen scheuren we op huurscooters over Koh Pha Ngan door de heuvels en jungle van strandje naar strandje. We zien olifanten die voor tochten over het eiland worden gebruikt en we zien een grote familie brutale apen langs de kant van de weg. Op de heuveltoppen genieten we van prachtige vergezichten. Onderweg kopen we een zak met diverse soorten inheems-tropisch fruit. Op een strandje proeven we eindelijk de smaak van de stinkende durian, “the king of fruits”. Naast ons ligt een Franse familie en hun zoon Leo proeft alles met ons mee maar trekt zijn neus op voor de durian. Aha, die kent hij dus al en getverderrie wat blijkt dat vies te zijn. Ramboetans daarentegen, de roodgroen langharige bolletjes die hier ngoh heten, worden al snel onze favoriet totdat de moeder van Leo uit een tas mangosteen (mangkut) tovert: een aubergine kleurig appeltje met binnenin wit zoet vruchtvlees dat smelt op je tong. Dat vinden we nog lekkerder.

Terwijl de mannen op het strand hangen zitten de dames lang met elkaar te praten in de zee. Het lijkt wel Expeditie Robinson alleen dan zonder complotjes te smeden. Integendeel, de openhartige gesprekken leggen fundament voor een diepe verbintenis. Wat ontzettend waardevol is het om deze tijd met elkaar door te brengen en elkaar nog beter te leren kennen.

Het laatste strand op onze scooter-tweedaagse op Koh Pha Ngan is het populaire Haad Rin strand. Hier vindt de full moon party plaats, tenminste bij volle maan (ja duh). Het loopt tegen het einde van de middag, de lucht is betrokken en de wind toegenomen. Tot groot plezier van Harjan worden jetski’s verhuurd en is flink wat van de prijs af te dingen. Een half uur trotseert hij de wind en golven en geniet met volle teugen van de hoge snelheid terwijl zijn lieve schat van een Sacha vol spanning en zorgen achterblijft en verlangend uitkijkt naar zijn veilige terugkomst. Barstensvol adrenaline keert hij ongeschonden terug.

Koh Tao blijkt vervolgens de kers op de taart te worden. Het kleine eiland ten noorden van Koh Pha Ngan is bekend om duikvakanties en het halen van een duikbrevet maar ook om de relaxte sfeer (hoewel het volgens internet niet alleen als duikersparadijs bekend staat maar ook als moordeiland). Harry en Roelie zijn twee keer eerder op Koh Tao geweest en nog steeds springlevend vinden ze ’s avonds blindelings de weg naar de Lotus Bar aan het strand. De vuurshow is alweer begonnen en gebiologeerd kijken we uren lang naar de dansende artiesten. Het strand van de Lotus Bar stroomt vol en de show wordt steeds uitbundiger en meer hilarisch. Harjan en Evi weten de (vuur)dans niet te ontspringen en worden met wisselende gevoelens betrokken bij de show. Sacha vergaat het niet beter, want zij moet deelnemen aan een dames-wedstrijdje ballontrappen. De show eindigt met limbodansen onder een brandende balk door en daarna gaat de dj los en dansen we in het zachte witte zand de nacht in onder de sterrenhemel. 

De volgende dag is al ruim van te voren bestempeld als strand- en snorkeldag. De korte nachtrust en de “buckets” op het einde van het feest bevestigen deze keuze. We vleien ons neer op het langgerekte strand dat opvallend rustig is. Het is duidelijk te merken dat het hoogseizoen achter de rug is. Aan de noordzijde van het strand is langs de rotsen en om de hoek een goede snorkelplek te vinden. We huren snorkels in het dorp en gaan naar de vissen en het koraal kijken. Allereerst gaan Roelie en Evi. Na een uurtje komen ze enthousiast terug: mooi!!! Een aandachtspuntje: het water staat heel laag en het koraal is gevaarlijk scherp. Roelie toont haar voet die bij haar teen sneeën laat zien. De beurt is aan Harjan en Harry, maar zij beginnen een beetje bevreesd aan hun snorkelavontuur; het water staat nu nog lager. Na een half uurtje keren ze alweer terug. Harry had er geen zin meer in. Roelie staat te trappelen om weer te gaan en loodst eerst Sacha en daarna Harjan door het ondiepe water naar het diepere koraal en grote scholen gekleurde vissen.

Na het avondeten bij een straatrestaurant zijn Roelie en Harry afgepeigerd. Het is duidelijk dat ze  niet meer gewend zijn om na middernacht naar bed te gaan. Ook Harjan is moe, maar Evi en Sacha daarentegen zitten nog vol energie en willen weer naar de Lotus Bar. Harjan sloft achter de jonge dames aan, terwijl de oudjes naar bed gaan. Wat volgt is wederom een mooie avond met vuur en dikke beats.

Het voelt voor ons allen als een dag te vroeg, maar we moeten weer terug naar Bangkok. De bus  rijdt ons uiteindelijk door de versierde straten in Bangkok langs het koninklijke paleis. De komende dagen wordt de koning gekroond. Overal staan verse planten en bloemen, sfeerverlichting siert de bomen en de bevolking draagt massaal gele t-shirts, de kleur van de koning. Alles is gepoetst en geveegd. Bangkok was nog nooit zo mooi. Rond Khao San Road is van de kroning (nog) niet veel te zien. Als vanouds zijn de straten gevuld met toeristen. De aaneengeschakelde horeca overstemt elkaar in muziek en straatventers schreeuwen om aandacht: tuk tuk, taxi, buckets, bier of pingpong show. Bij Evi valt de omschakeling van relaxed naar chaos zwaar en zij zoekt als eerste de rust op van Villa Cha Cha. Met Harjan en Sacha mengen we ons nog een laatste maal in het bruisende hart van Khao San Road.

Het afscheid an sich valt mee, maar de leegte die ze achterlaten komt hard aan. “Waar blijven ze nou?” zeggen we tegen elkaar als we na hun vertrek met z’n tweeën zitten te ontbijten, in het zwembad springen, in de stukjes springrolls prikken verderop in de straat. We missen ze enorm. We houden zo veel van ze! Gelukkig verloopt hun terugreis goed en na de landing krijgen we berichtjes over hoe koud het is in Nederland en hoe zeer ze ons alweer missen…

We zouden graag weer op de fiets springen en ook Bangkok verlaten maar er zijn twee redenen om het vertrek uit te stellen. Nu we er toch zijn willen we de festiviteiten rond de kroning meemaken. Daarnaast verwachten we een pakketje uit de UK met Quad Locks, de hoesjes voor onze telefoons waarmee we ze kunnen bevestigen aan het stuur en zo navigeren. Onmisbaar, zonder (makkelijk te raadplegen) navigatie komen we deze miljoenenstad niet uit.

Eerst dus de kroning-driedaagse op 4, 5 en 6 mei. De daadwerkelijke kroning vindt plaats op de eerste dag en achter gesloten deuren. Het is op tv te volgen omgeven door religieuze rituelen en tradities. Op de tweede dag volgt de parade van militairen en de koning op een draagstoel. De route loopt dicht langs Villa Cha Cha. We hebben een paar nachten in een goedkoper guesthouse gezeten wat verder weg waar ook veel militairen logeerden en daar weer een scherpe aanbieding voor Villa Cha Cha gevonden. Bij terugkomst moeten we eerst door een beveiligingstunnel en paspoortcontrole. Het duurt nog uren voordat de parade langs zal trekken maar er staan al heel veel Thai in dezelfde tunnel om een goed plekje langs de route te bemachtigen. Het wordt een hele bijzondere ervaring. Goede plekken zijn er natuurlijk al lang niet meer als wij uren later de straat uitlopen naar de geel gekleurde mensenmassa. Iedereen moet zitten en blijven zitten. Ook mag er blijkbaar niemand op de vele balkons of achter het raam op hogere verdiepingen staan. Niemand mag hoger uit torenen dan de koning. We zien dat mensen die hurken of op de knieën gaan zitten steevast aangesproken worden om weer te gaan zitten. Het asfalt schroeit de billen en plakt aan je broek. Velen om ons heen zitten op folie of karton. We vinden tot onze grote tevredenheid een stoeprandje om op te zitten maar worden dan aangesproken op onze zwarte t-shirts. Zwart is de kleur van rouw en dat is niet goed. Of we ons toch even willen omkleden. Eenmaal terug in een wit en paars shirt krijgen we waardering van de mensen die ons er op aanspraken maar de plek op het stoeprandje is helaas bezet en we kunnen weer op het brandende asfalt plaatsnemen. Vanaf onze plek is werkelijk waar niets te zien. De honderden Thai om ons heen kunnen ook niets zien, maar dat lijkt hun niets te deren. Harry geeft het op (“wat een flauwekul”) en gaat terug naar de casa. Kort daarna wordt Roelie aangesproken op haar zithouding. Ze zit verkeerd, namelijk met de voeten naar voren en dat is onbeschoft. Dat weet ze wel, maar het hete asfalt nodigt niet uit om in een andere houding te gaan zitten. Het duurt gelukkig niet lang meer want het geroezemoes kondigt aan dat de koning zo langskomt. Van de militaire parade zijn alleen de bijzondere hoge mutsen te zien die boven de haag uitsteken waar we met honderden achter zitten en … jaja de koning op de draagstoel, die boven de haag uitsteekt. De Thai fluisteren ingetogen een ‘lang leven de koning’. Er wordt nog steeds zittend en de voetjes naar achteren met vlaggetjes heen en weer gezwaaid, maar er wordt niet geklapt, gejoeld, gezwaaid of gefloten en de koning kijkt stoïcijns voor zich uit. 

Op de derde en laatste dag laten we de openbare balkonscene tegen het eind van de middag aan ons voorbij gaan. Al vanaf vroeg staan de Thai in de rij om een plekje voor het balkon te bemachtigen en tot ver er omheen kleuren de straten geel. We zien op tv een vrij statische balkonscene totdat familieleden er bij komen staan en een dochter van de koning met haar telefoon gaat filmen en er lachende gezichten zijn te zien. Even later lopen wij naar het paleis en komen de grote gele mensenmassa tegen die juist vertrekt. Het slot van de festiviteiten is een lichtshow van drones op een groot veld naast het paleis. We liggen in het gras en zien de show waarin de drones onder andere de Thaise vlag vormen, een olifant kop en een bloem en grinniken dat dat er constant een paar dissidente drones er vandoor willen gaan.