En dan fietsen we in korte tijd het derde land in Midden-Amerika binnen: Nicaragua. Ook dit land fietsen we snel door, nog sneller dan Panama en Costa Rica. In drie fietsdagen bereiken we het gehucht aan de grens Potosí, voor de boot naar El Salvador. Waarom zo snel? Nou laten we eerst stellen dat Nicaragua twee, mooi bewaarde, oude koloniale steden heeft, Granada en León, en dat we bij beide een dagje extra zijn gebleven. Maar ook voor Nicaragua geldt: het heeft zijn toeristische highlights, maar de fiets is niet het ideale vervoermiddel om die te bezoeken. Het land doorkruisen, doe je op nogal saaie, hete, rechte, vlakke en drukke hoofdwegen. Dus ook in Nicaragua staan we vroeg op, zitten voor zonsopkomst op de fiets en hebben we even na het middaguur al meer dan honderd kilometer gefietst.
De ene stempel is de andere niet. Althans de stempel voor Nicaragua kost nogal wat geduld, ... en geld. Eigenlijk krijg je drie stempels, één in je paspoort en twee op een formuliertje dat je bij je moet houden totdat je het land weer verlaat Als we om zeven uur bij het grenskantoor aankomen staat er al een lange rij buiten en binnen slingert de rij verder. Om naar binnen te mogen, moeten we een kaartje kopen voor US$1 per persoon. Om uiteindelijk bij de balie te belanden hebben we er al bijna twee uur wachttijd op zitten. Wat ons irriteert is de groepjes voordringers. Een gids leidt een buslading langs de wachtende rij en klaarblijkelijk kunnen die een priority-VIP-route bewandelen. Onze 'wel-op-onze-beurt-wachtende' rij maakt dat weer voor lange tijd geen opschuivende beweging. Corruptie? Waarschijnlijk.
Bij de balie krijgen we een aantal vragen die we eerder ook al in een formulier hebben beantwoord, ingestuurd hebben en waarop de overheid heeft gereageerd dat we welkom zijn. We geven braaf opnieuw dezelfde antwoorden als eerder ingevuld op het formulier, laten onze vingerafdrukken opslaan en mogen na betaling van een entree bedrag van US$ 13 per persoon door naar de scanner. Er wordt gezocht naar onder andere drones en verrekijkers, Die mogen het land niet in en in beslag genomen. We hebben, ook nu weer, niet alle tassen van de fiets gehaald; de tasjes aan de voorvork, aan het stuur en in het frame laten we aan de fiets zitten. We hebben geen zin om al die tasjes dan twee uur lang elke keer een halve meter naar voren te schuiven als de rij vordert. We zijn best braaf, maar wel ook praktisch. Na de scanner komen we aan de achterzijde het gebouw uit en zijn dan ook nog wel even nieuwsgierig of iemand ons gaat berispen als we de fietsen met de rest van de bagage gaan ophalen zonder te laten scannen maar er kraait geen haan naar. De rij wachtende is dan zo goed als opgelost. Ach, we mogen niet klagen. We weten dat anderen er nog veel langer over hebben gedaan.
De vlag van Nicaragua en de vlag van de partij van president Ortega.
Op een plekje uit de wind een boterhammetje smeren met pindakaas voor Harry en met nutella voor Roelie
De weg is breed en rustig. We fietsen langs Lago Cocibolca, oftewel het Meer van Nicaragua, Er zijn plannen om hier een 278 kilometer lang kanaal aan te leggen, als verbinding tussen de Atlantische en Stille Oceaan. Daarmee zou het een concurrent worden van het Panamakanaal. Aan Chinese bedrijven is gevraagd om het kanaal aan te leggen voor een som van 50 miljard dollar. In 2014 zou gestart worden om in 2019 operationeel te zijn. Er is nooit gestart en vorig jaar heeft de regering de vergunning ingetrokken.
Een project dat wel succesvol lijkt te zijn is een gigantisch windmolenpark in deze hoek van het land. Als we het al hadden gedaan, dan waren we al snel de tel kwijtgeraakt. Het zijn er honderden en aangezien het vandaag stevig waait, draaien ze er lekker op los.
Wind van haaks opzij
De wind staat haaks op onze fietsrichting. De weg lijkt op kaart vrij recht, maar kent in werkelijkheid steeds kleine knikjes, waardoor we vaak de wind licht in de rug voelen drukken maar net zo vaak de wind licht tegen hebben. Hoe dan ook, we komen relatief vroeg in Rivas aan, het dorpje waar we al dan niet zouden stoppen en al dan niet de boot kunnen nemen naar Ometepe, populaire vulkaaneilandjes in het meer van Nicaragua.
Ondanks dat we vandaag best wat bewolking hebben en het koeler is dan normaal, vinden we het nog best wel warm. We vinden een sjiek koffietentje aan de weg met airco in een verder rommelig en chaotisch gebied. We besluiten dat we verder fietsen richting Granada. Er ligt een hotel bij het stadje Nandaime en dat zou een mooi eindpunt zijn. We zouden dan vandaag zo'n honderd kilometer doen en dat is veel voor ons doen. Het is gelukkig allemaal lekker vlak hier.
Op zo'n vier kilometer voor Nandaime krijgt Harry weer eens last van een bijna-hongerklop, zoals hij het noemt. Geen kracht meer in de benen en een slap-trillerig gevoel. Hij heeft geleerd bij de eerste tekenen direct te stoppen en te eten. Doorfietsen is figuurlijke zelfmoord. Na een paar mueslireepjes en een menthol-snoepje trekt het voldoende weg en beginnen we rustig aan de laatste kilometers. Harry is blij als we voor de deur van het hotel staan. Harry en ook Roelie zijn minder blij als een dame zegt dat het hotel is volgeboekt. We mogen best even op het bankje voor het hotel zitten om te kijken hoe verder.
Sinds Curacao hebben we internationale e-simkaartjes van Saily en Airalo en hoeven we niet in elk land opnieuw een simkaartje te kopen en een inschatting te doen hoe lang we in een land zijn en welke provider goed genoeg is. Die internationale kaartjes hebben werelddekking en het is best handig dat we meteen al kunnen internetten als we net een land binnen zijn. Helaas werkt die van Harry niet, maar kan hij op de hotspot van Roelie meezoeken. We vinden alleen een zogenaamd 'autohotel'. Kamers worden hier per uur verhuurt en bieden voor dat geld, schone lakens, een spiegel overdwars langs het bed en discretie en privacy. Zo staat de auto achter een gordijn. Dus zit er in onze optiek niets anders op, dan elkaar te helpen om in Granada te komen. Dat is nog zo'n 25 kilometer en er zit een heuvel in, maar de klim is heel geleidelijk en de wind is gaan liggen. Dat moet nog wel lukken.
Harry krijgt na tien kilometer opnieuw last van een zich aankondigende hongerklop. De voedseltas wordt nog eens omgekeerd en er vallen wat oude Colombiaanse crackers uit en die worden met een extra dikke laag pindakaas gesmeerd. Daarmee lukt het om nog eens vijf kilometer door te stampen naar de top van de heuvel. De rest gaat heerlijk naar geleidelijk naar beneden.
Eerder hadden we gezien dat er in Granada een leuke camping is. De lucht betrekt en regen dient zich aan, we zijn gaar en het is al wat laat. Rond de camping zien we zo niet direct supermarktjes of restaurantjes. Om het onszelf makkelijk te maken, fietsen we door richting centrum. Granada is een populaire stad met veel hotels. Daar vinden we vast iets. De meeste accommodaties zijn echter duur. Er is er maar ene op booking die we qua locatie, prijs en comfort acceptabel vinden. Pluspunt is dat we daar ook zelf kunnen koken. De weg er naar toe is de weg over de markt die dan opgeruimd wordt. Het is een lelijke buurt, smerig, stinkend en erg slecht bestraat. Net na dat gebiedje, tegen het mooie koloniale centrum aan, ligt de accommodatie. Aan de buitenkant is niet te zien dat er hier iets zit, maar we vinden een telefoonnummer op GoogleMaps en even later doet een man de deur open en helpt ons in te checken.
De studio met keuken is mooi en aardig ingericht. We douchen ons en hebben geen zin meer om boodschappen te doen voor een zelf te maken maaltijd. We vinden een restaurant met goede reviews op 30 meter van onze plek, dus steken we schuin te straat over. Het heeft even flink geregend en de vieze straat ligt vol met plassen. Het restaurant voldoet, de bediening is vriendelijk en grappig, maar onze kwalificatie van de door ons bestelde pasta is "voedzaam".
De volgende dag lopen we in de ochtend door het oude koloniale centrum. We ontbijten bij het 'Garden Café, waar we een traditioneel Nicaraguaans ontbijt bestellen. Dat bestaat, in de regel, uit Pallo Negro (donkere rijst met zwarte bonen), iets van ei (gebakken of roerbakken), gebakken banaan en iets van kaas. We vinden het heerlijk en hopen het vaker te kunnen bestellen. Verder lopen we de kathedraal binnen, waar nog druk gewerkt wordt aan plafondschilderingen die bekende verhalen uit de bijbel uitbeelden. Met weinig succes is onze bescheiden mening. Vervolgens lopen we best een eindje naar een supermarkt, waarschijnlijk de beste van de stad is, maar toch nog best basic en niet over een breed assortiment beschikt. We kiezen ervoor om voor vanavond 'iets met gebakken aardappel' te doen.
Het is erg warm en we zweten erop los. Rond het middaguur zitten we weer in onze door een airco gekoelde studio en worden de kleren van de ochtendwandeling gewassen. Verder doen we niet veel en kijken we naar een nieuwe serie op Netflix. En we komen erachter dat Harry's e-sim het niet doet omdat hij al door z'n bundel is. Roelie ook bijna. Een hoop apps zetten we op wifi-only, want die internationale bundels zijn wel een flink stukje duurder dan lokale simkaartjes.
De volgende dag gaat de wekker weer om half vijf en we staan meteen op voor ontbijt met koffie en voor het inpakken. Na vijf kwartier zitten we op de fiets en fietsen we door de horecastraat van Granada, waar het uitgaanspubliek nog niet lang uit verdwenen is en de plastic drankbekers bijeen worden geveegd.
Vanuit Granada moet er weer geklommen worden, wel 35 kilometer lang. Maar ook deze klim is heel geleidelijk en de wegen zijn zo vroeg op de zondagochtend heel rustig. Dat verandert als we he stadje Masaya binnenfietsen. Het is hier al gezellig druk met een hoop bussen en busjes.
Masaya zou vermoedelijk ook ons eindpunt zijn en dan wilden we graag in de late middag naar de vulkaan Masaya om vanaf de kraterrand naar de lava te kijken. Als de zon ondergaat zou dit een magisch ervaring zijn. Maar helaas lezen we op de rustdag in Granada dat de kraterwand ergens vorig jaar is ingestort en sindsdien is het niet meer veilig en mag die dus niet worden bezocht.
Hoe dichter we de hoofdstad Managua naderen, hoe meer billboards er langs de weg staan. Ongelooflijk. In een sjiekere suburban van Managua stoppen we voor een kop koffie, dat snel uitgroeit tot een 'second breakfast'. We zien het traditioneel Nicaraguaans ontbijt weer op de kaart staan en kunnen de verleiding niet weerstaan. Bovendien hebben we na 45 kilometer al best wel weer honger. Het ontbijt is opnieuw heerlijk, net als de frappe cappuccino, de milkshake en de gewone cappuccino. Gesterkt door dit alles, weten we het nu al zeker: we zetten ons plan door en fietsen vandaag door naar León. Dat is vanaf hier nog iets van 95 kilometer, wat betekent dat we vandaag een etappe doen van 140 kilometer. De wind gaat ons helpen! Toch?
Wat we naast billboards ook veel zien, zijn grote metalen bomen. De eerste zagen we gisteren al direct bij de grens en daarna op zo'n beetje elke rotonde van formaat. Ze lijken verlicht te kunnen worden met ieder honderden kleine lampjes. We hebben het opgezocht en er blijken nu in heel Nicaragua 97 te staan, waarvan 72 in de hoofdstad. De vrouw van president Ortega, mevrouw Murillo, tevens mede-president en mede-dictator, heeft deze bomen laten plaatsen. De verlichting kost dit arme land US$ 200.000 per maand en daar komt onderhoud en bewaking nog bij. Bewaking? Ja, bij de opstand van 2018 tegen het regime, waren deze bomen, waarvan er destijds maar een paar alleen in Managua stonden, het mikpunt van vernielingen, omdat ze als een symbool van het onderdrukkende regime worden gezien. Nou, mevrouw Murillo reageert (na het neerslaan van de opstand) door er nog iets van 90 van deze bomen bij te plaatsen, met bewaking dus, dat wel. We vinden ze overigens best wel mooi.
We vliegen over de weg en moeten de remmen inknijpen voor de mirador Piedras Azules. We fietsen langs het andere grote meer in dit land genaamd Managuameer, of Lago Xolotlán. De vulkaan trekt echter meer ons oog. De Momotombo heeft namelijk de perfecte vorm voor een vulkaan (strato) en er ontsnappen rookpluimen uit de top. Met het blote oog goed te zien, vanaf een foto minder.
Tot aan het dorp La Paz is het eigenlijk best een afwisselende route met zicht op de vulkaan, groen, af en toe een dorpje en andere afleidingen. La Paz is de laatste optie om nog voortijdig te stoppen met deze etappe, maar het gaat nog gewoon echt lekker, dus we gaan door. Na La Paz wordt de route eentonig, houdt de wind op en de laatste 25 kilometer is enigszins vals plat. Dat zijn niet de leukste kilometers en we zijn blij als we in Leon het parque principal voor de kathedraal opfietsen, een terrasje zien en een koel light-biertje bestellen.
De kathedraal van Leon, gebouwd van 1747 tot 1814, overleefde meerdere aardbevingen , uitbarstingen van de vulkaan en oorlogen. Sinds 2011 staat het op de UNESCO werelderfgoedlijst.
León voelt wel aan als een meer aardige stad dan Granada. Ook buiten het koloniale centrum is het geordender en schoner. We gaan hier opnieuw iets voor twee nachten zoeken zodat we de stad kunnen bekijken. Vandaag doen we niet veel meer. We vinden weer een kamer met 'keuken'. Die kamer moet alleen nog wel even gepoetst worden en dat geeft ons de gelegenheid om naar de supermarkt te gaan en boodschappen te doen voor het avondeten. Die supermarkt is de Pali en die kennen we al sinds Panama als een erg basic supermarkt. Maar we vinden wat aardappelen, wat groenten en chorizo-worstjes en dat volstaat. We hoeven de deur niet meer uit. Lekker!
Op de rustdag struinen we door de stad, wandelen we ook hier de kathedraal in (niet de gele kerk hieronder), maken wat foto's, ook van paard en wagen wat we in Nicaragua vaak zien, van de fietstaxi, die we in de steden veel zien en verder lekker een beetje hangen. Geen Netflix deze keer want de wifi is daar niet goed genoeg voor.
Al in Colombia werden we gewezen op gevaarlijke situaties in het trottoir: het ontbreken van putdeksels. Die zijn van staal en (een beetje) geld waard.Dus 9 van de 10 ontbreken. Goed blijven opletten dus.
Veel kleur, veel afgebladerde verf. Niet alles is even goed onderhouden in Leon.
De houtzagerij gebruikt paard en wagen voor het vervoer van planken.
Veelgebruikt is ook de fietstaxi. Niet (alleen) voor toeristen. Vooral 'locals' maken er gebruik van
"Ons huis"
Ons, of beter Harry's bankje)
Ons pastaatje
En dan breekt de derde en tevens laatste fietsdag door Nicaragua aan. Tussen Leon en Chinchilla is het druk. We hebben zicht op de vulkanen waarvan enkelen actief en rook uitstoten. Misschien nog niet zo stom dat het nu even niet is toegestaan om op de rand van een van die vulkanen naar lava te kijken. Als je ze zo van een afstand ziet, voelt het al bijzonder dat we dicht langs kunnen fietsen.
Na een pauze in de stad Chinandega wordt het rustiger op de weg. Uiteindelijk zien we slechts af en toe nog iemand op een brommer, en we komen ook nog een fietser tegen. De Engelsman komt van de boot die wij gaan nemen naar El Salvador en is aanstekelijk enthousiast en vrolijk. Goed geluimd zetten we nog een keer aan om uit te komen in Potosi. Daar checken we in bij een shitty 'hotel' voor een te hoge prijs, maar de dame verzekert ons dat we er avondeten en ontbijt kunnen krijgen. Dat is fijn, want een restaurant of supermarkt is hier niet. We krijgen voor het eerst de ware aard van Nicaragua te zien, een niveautje of heel wat lager dan de toeristische trekpleisters Granada en Leon. De wegen zijn onverhard maar ook echt heel slecht, overal ligt koeienpoep en koeien lopen ook veel langs en er zijn weer alleen maar van die kleine winkeltjes met een raampje met een tralie om vanuit daar te bestellen wat je wilt.
Die rare groene ballen zijn Kalebassen
Als we ons bij de gastvrouw melden voor het avondeten, zegt ze dat ze dat toch niets heeft. Op haar aanwijzing struinen we de straten af en vinden een dame die op straat staat te koken. Ze heeft vis of vlees. Vlees slaan we liever even over aangezien dat ongekoeld en onafgedekt in de kraam staat. Harry houdt niet van vis. Een gebakken ei, Gallo Pinto, kaas en gefrituurde banaan doet het echter helemaal goed voor ons. De dame haalt er zelfs een biertje bij de bar even verderop voor ons voor erbij.
De volgende ochtend kunnen we rustig aandoen. De boot vertrekt slecht een kilometer verderop om 10:30 uur, maar goed we weten dat de douane lang kan duren in Nicaragua dus vertrekken we toch redelijk vroeg. We zijn de enigen daar en hebben de drie kopietjes paspoort al in Leon gemaakt. We staan daardoor toch wat vroeg op de pier. We doen een fotosessie met onszelf, pakken daarna de stoeltjes maar uit en gaan wachten.
Tegen half tien komt de boot aan van de overkant en die brengt de Britse Conrad en Holly. Ze zijn in Alaska gestart en we dachten al dat we ze ergens gingen tegenkomen. Hier dus. Leuk, al is zo'n douaneplek niet helemaal de meest ideale plek om wat te kletsen en ervaringen, tips en adviezen uit te wisselen.
Later komen er nog twee boten, maar er is nog geen enkele aanwijzing dat ook wij eens een keer naar een boot zouden kunnen gaan. Het duurt en het duurt. Uiteindelijk komt er een busje met backpackers aan en dan is het al rond 12 uur. Blijkbaar is er gewacht op die (mede-) gringo's.
In ruim 350 kilometer fietsen van grens tot grens. We kunnen niet echt zeggen dat we Nicaragua hebben leren kennen, maar wel dat we het best naar ons zin hebben gehad. De route heeft geen wauw factor maar is ook nooit te saai geweest. We hebben een prima tijd gehad en zien uit naar het volgende kleine landje: El Salvador.
