In juni 2018 verkochten Harry en Roelie alles wat ze hadden. Het luxe appartement in Oirschot met alle bezittingen zetten ze om in klinkklare munt en geeft hen een spaarpot voor een wereldreis van ruim drie jaar. Als vogels zo vrij en onbezorgd fietsten ze van Nederland naar Tiblisi, van Kathmandu naar Bali, door Australië, Nieuw-Zeeland en Patagonië en nu zitten ze muurvast in Chos Malal, een Argentijns stadje tegen de Andes aan de noordkant van Patagonië. De vrije vogels zijn gekooid.
Op 15 maart fietsen we Chos Malal in en zien we dat de paniek in de whatsapp groep van fietsers in Latijns-Amerika is toegeslagen. Grenzen, ook van provincies worden gesloten. We besluiten de gok niet te wagen om nog de 700 kilometer naar Mendoza te overbruggen. De kans is te groot dat we in een gehucht stranden zonder voorzieningen, die wel in Chos Malal aanwezig zijn. Een dag later worden we verzocht de camping te verlaten want die gaat dicht. We zoeken contact met een mini-hostel aan de rand van het stadje en de eigenaren openen gastvrij hun deuren voor ons. Hartstikke blij betrekken wij ons nieuwe onderkomen.
We verwachten dat het wel een tijdje kan duren voordat we weer verder kunnen en om fit te blijven kopen we hardloopschoenen. Twee dagen later echter, met nog geen honderd besmettingen op een bevolking van 45 miljoen, gooit de Argentijnse regering een strenge quarantaine in de strijd om het virus te beteugelen. Sindsdien mogen we alleen met een mondkapje de straat op voor noodzakelijke boodschappen bij de dichtstbijzijnde supermarkt. In de praktijk betekent dat ieder van ons 2x per week de deur uit mag. De rest van de tijd sloffen we op onze spiksplinternieuwe hardloopschoenen door ons huisje. Overal rijdt politie rond. In het begin worden wij als buitenlanders herhaaldelijk gecontroleerd door de politie en Roelie moest zelfs een keer mee naar het bureau.
Stiekem hebben we het best goed naar ons zin. Onze Franse huisgenoot Luc was voorheen chef kok. Soms zijn we een beetje jaloers op de relatief ruime bewegingsvrijheid, die nog in Nederland en in mindere mate in België heerst terwijl de situatie daar zoveel ernstiger is dan hier. Maar na 6 weken strenge quarantaine komt de regering eindelijk met een “versoepeling”: buiten de grote steden mogen mensen maximaal 1 uur een luchtje scheppen binnen een straal van 500 meter van hun huis en met mondkapje op. Rennen of fietsen is nog streng verboden.
Het is voor ons een compleet nieuwe ervaring dat we geen enkel plan kunnen trekken. Het enige wat we kunnen doen is afwachten. Langzamerhand wordt het voor ons duidelijk dat het niet raadzaam of niet mogelijk is om onze route naar Alaska voort te zetten, maar we zijn er absoluut niet aan toe om een punt achter ons avontuur te zetten en terug te keren naar Nederland. Oké, wat dan? We zien drie opties. De eerste is naar Canada of Alaska vliegen en dan de geplande route in omgekeerde richting te fietsen. De tweede optie is terug naar Australië om het rondje over dit immense continent te voltooien. De derde optie is Europa in de hoop dat we daar kunnen fietsen totdat de wereld weer verder opent. We zijn ons ervan bewust dat dit allemaal nu nog niet mogelijk is, dat landen vooralsnog hun grenzen gesloten houden, dat de houding naar vreemdelingen en reizigers veranderd is. Maar wellicht over een maand of een/twee? En misschien mogen we het uitgestrekte land Argentinië doorfietsen.
De volgende dag (op Koningsdag) verrast de regering ons echter wederom: alle binnenlandse en internationale vluchten zijn tot 1 september verboden. We verwachten dat dit ook betekent dat de provinciale grenzen en zeker de landsgrenzen gesloten zullen blijven voor reizigers, zeker voor buitenlandse fietsers. We weten het even niet meer, en voorzichtig informeren wij bij de ambassade naar een mogelijke, maar eigenlijke ongewenste repatriëringsvlucht…